Πως μπορεί να πήγαν έτσι τα πράγματα, πως είναι δυνατόν αναρωτήθηκε καθώς πετούσε το τσιγάρο του σε κάτι βρώμικα νερά στην άκρη της αυλής.
Πριν δυο μήνες ήταν ψηλός με βλέμμα αγέρωχο με ματιά όλα λάμψη, έτοιμα να καταπιούν τον κόσμο και να τον ξαναγεννήσουν όταν τον συνάντησα πίσω από την ταμειακή να μέτρα ένα πάκο χρήματα σ ένα μαγαζί γεμάτο κόσμο και εμπορεύματα.
Είναι ο καπιταλισμός , μου είπε ,και το πίστευε βαθιά. Αυτός που μας έβγαλε από τον μεσαίωνα και μας πήγε στο φεγγάρι. Αυτός που πίστεψε στη δύναμη που μπορεί να χει ο ένας. Έχεις ικανότητες, μπορείς να πετάξεις, να φύγεις ψηλά να μπεις σ άλλη τροχιά ν ανακαλύψεις ότι δεν μπορεί να βάλει ανθρώπου νους. Δε σ εμποδίζει κανένας, πας μπροστά και σέρνεις όλη την κοινωνία μαζί σου. Σύστημα γεννημένο για τους πρωτοπόρους, τους ικανούς ,που δεν υπολογίζουν. Δε σε ρωτά κανένας αν είσαι γιος βασιλιά η βαρκάρη, μου λέγε. Το λέει η καρδούλα σου; Θα πετάξεις ,θα φύγεις ψηλά δεν το λέει, θα μείνεις στα σκατά σου και θα τρως το ξεροκόμματο που σου πετάνε και θα λες και δόξα το Θεό.
Για κάτσε ρε Νίκο , έλεγα. Τι μου λες τώρα; Όλος αυτός ο κόσμος που φυτοζωεί είναι του πεταματού, δεν αξίζει τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι ψωμί, τίποτα παραπάνω από τη δυστυχία του;
Δηλαδή δικαίωμα στον ήλιο έχουν μονό οι ξύπνιοι και οι αιμοβόροι;
Ναι ρε μαλακά συναισθηματικέ, μόνο αυτοί έχουνε . Αυτός άφησε την βολή του και το σπιτάκι με τον κήπο του ,αυτός έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά και διέσχισε ωκεανούς ,πέρασε από καταιγίδες και τρικυμίες ,κινδύνεψε και σώθηκε από την τόλμη, την εξυπνάδα και την φαντασία του ,αυτός είναι ο άνθρωπος του μέλλοντος, αυτός πρέπει να βραβευτεί και στον καπιταλισμό που τόσο απεχθάνεσαι αυτός βραβεύεται. Οι άλλοι να παν να γαμηθούν στην τελική.
Πίστευε πολύ σ αυτό το σύστημα ήταν ας πούμε ένας αγνός ιδεολόγος. Θαύμαζε τους ανθρώπους του εμπορίου. Έλεγε πως αυτοί πιάνουν χώμα και το κάνουν χρυσό ,πως ποτάξανε τα θηρία της ζούγκλας, τα θηρία της θάλασσας τα θηρία της κοινωνίας όπως τους βασιλιάδες και τους παρατρεχάμενους σ αυτούς. Οι έμποροι είναι τα μεγαλύτερα θηρία , αλλά κι ό,τι πιο σπουδαίο γέννησε η ανθρωπότητα έλεγε με βεβαιότητα και θαυμασμό.
Ο Νίκος κατάγονταν από το Πειραιά , ο πατέρας του ναυτικός , σπάνια τον έβλεπε , ανάμεσα στα ταξίδια ,μα τον αγαπούσε πολύ. Ζούσε για τη στιγμή που θα τον έβλεπε να κατεβαίνει από το καράβι γεμάτος δώρα και ιστορίες από άλλους κόσμους ,άλλους ανθρώπους. Περίμενε πότε θα μεγαλώσει να φύγει από δω ν ανοίξει τα φτερά του κι όταν ήρθε η ώρα αυτή δε δίστασε καθόλου , έφυγε, για την ακρίβεια πέταξε σαν ένα πουλί που πετά ανάμεσα από ουρανό και θάλασσα που χαίρεται τον ήλιο τον αέρα, τον κίνδυνο. Ήταν μυθιστορηματική η ζωή αυτού ανθρώπου , γύρισε όλον τον πλανήτη , για να εμπορεύεται τον καφέ στην αρχή, μετά την ζάχαρη και διάφορα άλλα προϊόντα. Σιγά σιγά πήρε ένα πλοίο μετά δεύτερο και τρίτο ,σε λίγα χρόνια έγινε ιδιοκτήτης ενός μικρού στόλου και μια από τον Πειραιά μια από την νέα Υόρκη έδινε εντολές σαν ένας μικρός Καίσαρας ,σαν ένας μικρός θεός στο βασίλειο του.
Τι τα θες όλα αυτά του έλεγα , γιατί ταλαιπωρείσαι. Αφού ούτε τα πολλά τα λούσα θες ,ούτε ακριβή ζωή κανείς. Σ ένα διαμέρισμα ζεις , σαν και το δικό μου, αυτά που έβγαλες ως τώρα σου φτάνουν να ζήσεις 10 γενιές και βάλε τι είναι αυτό που ψάχνεις; Εμείς οι άνθρωποι του εμπορίου, έχουμε μια ιστορική αποστολή, να πάμε τις ανθρώπινες κοινωνίες μπροστά, όσο πιο μπροστά μπορούμε . Χωρίς εμάς δε θα μπορούσε να υπάρξει τίποτε. Όλα θα χαν σταματήσει στον μεσαίωνα . Ο κόσμος θα ταν θλιβερός κι ο άνθρωπος περίπου ζώο . Εμείς είμαστε το μέλλον.
Ειχα να τον δω πολύ καιρό τον Νίκο ,έλλειπε κι αυτός συνέχεια στο εξωτερικό είχα και γω κάτι μπλεξίματα με την αρρώστια της μάνας μου ,είχαμε ψιλό χαθεί . Μόνο στο τηλέφωνο μιλούσαμε που και που και τον πείραζα. Ρε συ, του λεγα, ο θεός σου ο καπιταλισμός δεν βλέπω να στέκει και πολύ καλά στα πόδια του, κλονίζεται ακούω.
Μην ακούς μαλακίες ,έλεγε, ο ικανός καπιταλισμός κι ο ικανός έμπορος δεν χάνονται ποτέ . Μη τρέφεται φρούδες ελπίδες εσείς οι αριστερίζοντες. Έχουμε πολλά ψωμιά να φάμε ακόμα.
Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι καν πόσος καιρός είχε περάσει από την τελευταία φορά που είχα πιστέψει πως ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος και ποτέ μου δεν πίστεψα πως ο Νίκος αυτός ο ζωντανός δαίμονας θα σέρνεται μεθυσμένος στους δρόμους και θα ψάχνει να βρει που έκανε το λάθος.
Εκείνο το βράδυ θυμάμαι πετάχτηκα κατατρομαγμένος να δω ποιος ήταν στο τηλέφωνο μες τα μαύρα μεσάνυχτα.
Ρε συ Νίκο, όλους περίμενα ν ακούσω τέτοια ώρα εκτός απο εσένα. Είσαι καλά; Γιατί ψευδίζεις, τα χεις κοπανίσει για τα καλά βλέπω . Τι ανάγκη έχετε εσείς οι εφοπλιστές. Κοιμάστε στα καλύτερα ξενοδοχεία, τρώτε στ ακριβότερα εστιατόρια, πηδάτε τις πιο ωραίες γκόμενες και μείς εδώ, να βράζουμε στο ζουμί μας.
- Μανώλη, δεν είμαι καλά, σε παρακαλώ κατέβα στον Πειραιά να με βρεις, είμαι εδώ στο ουζερί του Κυρ Στέργιου στην παλιά μας γειτονιά, σε περιμένω.
Αρχικά πίστεψα πως μου κάνει πλάκα πως κάτι έχει σκαρώσει ο μπαγάσας, τα κάνει κάτι τέτοια, μετά όμως φοβήθηκα ,υπέθεσα για κάποιο πρόβλημα υγείας δικό του ή της Μαρίνας. Ότι είχε καταστραφεί οικονομικά κι αυτός μαζί με το σύστημα που λάτρεψε ούτε που το διανοήθηκα.
- Τι λες βρε παιδί μου, τέτοια καταστροφή ολκής ; Πως και σου φύγε ο έλεγχος εσύ είσαι άσος σ αυτή τη δουλειά .
- Άστα Μάνο, ολοκληρωτική καταστροφή. Έχασα μέσα σ ένα μήνα όλον μου τον στόλο, όλη τη περιουσία μου και χρωστάω και γω δεν ξέρω πόσα.
Κατέρρευσε το παγκόσμιο εμπόριο και γω μαζί του.
Σκέφτηκα να του πω για τον Θεό του , πως τελικά δεν ήταν αθάνατος πως να, έπεσε σαν χάρτινος πύργος και πως μαζί του πήρε στο λαιμό του και εκατομμύρια ανθρώπους ικανούς κι ανίκανους , έξυπνους και χαζούς, εμπόρους κι εργάτες, δεν έκανε διακρίσεις , δεν δίστασε ούτε στιγμή ο αιμοβόρος του θεός.
- ξέρω τι σκέφτεσαι Μανώλη , και με το δίκιο σου. Κάπου έχω κάνει λάθος την τρέλα μου μέσα, κάτι λάθος υπάρχει σε όλη αυτή την ιστορία ,πέρασε μια ζωή και γω πίστεψα σ ένα λάθος, λάτρεψα ένα λάθος πορευτικά λάθος ,όλα μα όλα λάθος είπε και ξέσπασε σε κλάματα.
-Σώπα, του είπα, μη κλαις είσαι μεθυσμένος . Απέφυγα όμως να του πω πως παρόλη τη σούρα του είχε δίκιο. Κάπου υπάρχει ένα λάθος εδώ.
Μετά από λίγες μέρες τον συλλάμβανε για ακάλυπτες επιταγές , η γυναίκα του και το παιδί του μετακόμισαν ξανά στο πατρικό της σπίτι στον Πειραιά . Εκεί στην φυλακή δεν το πείραξε τόσο το αφιλόξενο κελί του, ούτε το άσχημο φαΐ. Αυτό που δεν μπορούσε με τίποτα ν αντέξει ήταν, πως δυστυχώς γι αυτόν τα,η μόνη φορά στη ζωή του που δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτα ,είχε άπλετο χρόνο να σκεφτεί. Στριφογύριζε στο προαύλιο, στριφογύριζε στο κρεβάτι του κελιού ,στριφογύριζε αλλά δεν γίνονταν να ξεφύγει, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό βρισκόταν αντιμέτωπος με την ίδια, την ίδια πάντα ανελέητη σκέψη . Πως μπορεί να πήγαν έτσι τα πράγματα, πως είναι δυνατόν . Τι μια έλεγε πως όχι το σύστημα που πίστεψε δεν είναι λάθος , το σύστημα είναι σωστό και δίκαιο ,δίνει δικαίωμα στους ικανούς να ξεφύγουν και γω απλά ήμουν ανίκανος. Την άλλη πάλι σκέφτονταν πως όχι, αυτό το σύστημα ειναι λάθος απ την αρχή του ως το τέλος και γω βλάκας που το πίστεψα.
Ήταν περίπου τρεις τα μεσάνυχτα όταν το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Ήταν εκείνος, σουρωμένος, όπως τότε ,με τη φωνή του να τρέμει από την παγωνιά και τη συγκίνηση .
-Νίκο εσύ;
-Μάνο θέλω να βαφτίσεις το γιο μου , σε παρακαλώ μην αρνηθείς
-Νίκο μα τι λες ο γιος σου είναι ήδη ήδη βαφτισμένος εδώ και πέντε χρόνια, έχει
και όνομα και νονό ,είσαι καλά Νίκο ;
-Ακούς τι σου λέω , εσύ θα σαι ο νονός του, εσύ πρέπει. Εσένα πρέπει να κρατάει απ το χέρι ,μαζί να περπατάτε τ απογεύματα στη θάλασσα, να του λες τις δικές σου ιστορίες, εκείνες που δεν έχουν χαζούς και έξυπνους ανθρώπους ικανούς κι ανίκανους άσπρους και μαύρους ,που δεν έχουν αιμοβόρα τέρατα και σωρούς από ανθρώπινα πτώματα. Οι δικές σου ιστορίες έχουν ανθρώπους που χτίζουν τις ζωές τους μέσα στο ίδιο περιβόλι κάτω απ τον ίδιο ουρανό, μ αυτές τις ιστορίες θέλω το παιδί μου να ονειρεύεται , με δικές σου ιστορίες .
Αρχίσαμε να κλαίμε κι οι δυο, σιωπηλά μέσα στη νύχτα, και οι λυγμοί απ τις δυο άκρες του τηλεφώνου έμοιαζαν με νότες λυτρωτικές και για τους δυο μας .Με νότες ελπίδας , για ένα παιδί που έρχεται μαζί μ ένα καλύτερο κόσμο.
