ΧΕΙΡΟΠΕΔΕΣ… ΣΕ ΠΟΙΟΝ;

 Μετά την κατακραυγή  για τη δολοφονία του Π. Φύσσα  και τον αποτροπιασμό που εξέφρασαν όλα τα πολιτικά κόμματα, των κυβερνητικών μη εξαιρουμένων,  ακολούθησαν και  οι ένορκες διοικητικές εξετάσεις,  οι διαθεσιμότητες  και μετακινήσεις αξιωματούχων της ΕΛΑΣ με αποκορύφωμα τις σημερινές συλλήψεις βουλευτών της Χρυσής Αυγής που... θα αποδείξουν  και στον πιο κακόπιστο το αληθινό ενδιαφέρον των κυβερνώντων για τη δημοκρατία μας και την προάσπισή της.

              Εκφράζουν όλοι τη δημοκρατική αποδοκιμασία τους κι αποτροπιασμό τους για τη δολοφονία κι όλα είναι τόσο καλά ενορχηστρωμένα που να δίνουν την εντύπωση μιας γενικά απρόσμενης παραφωνίας μέσα στην αρμονία που διακρίνει τη δημοκρατία μας. Όλοι μαζί δηλώνουμε έκπληκτοι για το φονικό - η πολιτική εξουσία που το εξέθρεψε, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής που της όπλισαν το χέρι, η δικαιοσύνη που παρέμενε... διακριτική όταν δολοφονούνταν μετανάστες.

              Το  κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό μετά τις συλλήψεις  θέλει η εικόνα που διαμορφώνεται να  περιλαμβάνει  έναν  αποφασιστικό πρωθυπουργό που αποδεικνύει έμπρακτα πως «η δημοκρατία μας είναι ισχυρή και οι θεσμοί λειτουργούν"  και όλους του υπόλοιπους από γύρω του να ομνύουν στο όνομα της δημοκρατίας. Κι εδώ αρχίζουν οι αντιφάσεις. Από τη μια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τονίζει ότι η υπόθεση «δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική», ενώ ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας δηλώνει ότι «Ελληνική Αστυνομία, υπό τις εντολές της Ανεξάρτητης Ελληνικής Δικαιοσύνης, έκανε το καθήκον της για την προάσπιση της Δημοκρατίας» και θεωρεί ότι τα μέλη της Χ. Α χρησιμοποιούσαν ««μανδύα πολιτικού κόμματος», για «να αλώσουν τη ζωή της χώρας, να υπονομεύσουν τους θεσμούς της Πολιτείας».  Την ίδια στιγμή τα μέλη της Χ.Α που συνελήφθησαν από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία  βασικά κατηγορούνται, σύμφωνα με το πόρισμα του αντιεισαγγελέα Χ. Βουρλιώτη,  για συγκρότηση και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν τη βούληση  να αντιμετωπίσουν με ξεκάθαρο πολιτικό  τρόπο τα πολιτικοκοινωνικά  προβλήματα που οι ίδιες πυροδότησαν  και εναποθέτουν, με διακριτική παραίνεση (κινήθηκε η δικαιοσύνη αφού ο Ν. Δένδιας απέστειλε αναφορά για αξιόποινες πράξεις μελών της Χ. Α) στο νόμο να βρει λύση στις κοινωνικές διαμάχες, συσκοτίζοντας πλήρως τις αιτίες των κοινωνικών συγκρούσεων.  Σαν να μη θέλουν  να απομείνει τίποτε   άλλο από όλον αυτό το κουρνιαχτό  που ξεσηκώθηκε παρά ότι η Χρυσή Αυγή, αυτή συγκεκριμένα, είναι εγκληματική οργάνωση. Ο φασισμός, οι φασιστικές οργανώσεις και τα συμφέροντα που υπηρετούν  αθέατα στο παρασκήνιο να χάνονται  αλλάζοντας ονόματα κι εμφάνιση.

Φασισμός και καπιταλισμός - Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ο Μπρεχτ γράφοντας ενάντια στο φασισμό, έγραφε ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, συνδέοντας την εξάλειψη του φασισμού με την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, 2011
Paolo Lombardi

Οι επιχειρήσεις του καπιταλισμού σε διάφορες χώρες (ο αριθμός τους αυξάνεται) δεν μπορούν πια να ευοδωθούν χωρίς τη χρήση ωμής βίας. Μερικοί πιστεύουν ακόμα, ότι μπορούν να ενεργούν έτσι συνέχεια, αλλά μια ματιά στα βιβλία των λογαριασμών τους θα τους πείσει, αργά ή γρήγορα, για το αντίθετο. Είναι μονάχα ζήτημα χρόνου.

Μια διακήρυξη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις, που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα.

Όποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ' απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται.

Τα γράμματα που μ’ έμαθαν με κάνανε φασίστα

  Όλοι μας ξέρουμε πως το σχολείο στην Ελλάδα όπως όλα τα σχολεία του καπιταλιστικού κόσμου δεν κάνει τίποτε άλλο απ το αναπαράγει την αστική ιδεολογία. Είναι λογικό οι αστοί να θέλουν να σκοτώσουν τον σπόρο της αμφισβήτησης του συστήματος από την νεαρή ηλικία διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να θωρακίσουν σε μεγάλο βαθμό το σύστημα τους. Είναι επίσης εξίσου λογικό αυτό να συμβαίνει με μεγαλύτερη ένταση στην Ελλάδα διότι ο ελληνικός λαός σχετικά πρόσφατα με το ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ και το ΔΣΕ αμφισβήτησε έμπρακτα την εξουσία των αστών και επιχείρησε να χτίσει ην δική του εξουσία την λαϊκή εξουσία. Έτσι λοιπόν οι δάσκαλοι στην Ελλάδα δεν ‘’ έπαιζαν          μπάλα’’ μόνοι τους, αλλά η ιστορία που διδάσκανε στα παιδιά  το πρωί είχε τον αντίλογο της από τον παππού ‘’αντάρτη’’ το βράδυ. 

  Για να δούμε τι διδάσκουν οι δάσκαλοι στα σχολεία. Παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενο παρμένο από τον ριζοσπάστη που δείχνει τι διδάσκει το σύγχρονο αστικό κράτος τους πιτσιρικάδες….

Αναζητώντας τα αίτια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, τα βιβλία Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου και Γ' Λυκείου, ανατρέχουν στη διεθνή οικονομική κρίση του καπιταλισμού (1929-1933), η οποία -σύμφωνα πάντα με τα ίδια- έβαλε τέλος στην προηγούμενη περίοδο της «ευημερίας» και «αισιοδοξίας».³ Βεβαίως, ούτε αναφορά γίνεται στον καπιταλιστικό χαρακτήρα των κοινωνιών που εκδηλώθηκε η κρίση ούτε παρουσιάζεται η οικονομική κρίση ως εγγενές χαρακτηριστικό, αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας του καπιταλισμού (γεγονός που ενέχει σημαντικές προεκτάσεις και για το σήμερα). Τουναντίον, η κρίση εμφανίζεται λίγο πολύ ως κάτι το τυχαίο, ως προϊόν ασυνεννοησίας ή παρεξήγησης, που ξεκίνησε από την επιθυμία κάποιων μεγαλοεπενδυτών «να εισπράξουν μέρος από τα κέρδη τους» πουλώντας μετοχές. Παρουσιάζεται ότι αυτό προκάλεσε πανικό μεταξύ των μικροεπενδυτών, ο οποίος με τη σειρά του επέφερε τη γενική κατάρρευση των τιμών στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης. Για την ουσία του φαινομένου (των κρίσεων στον καπιταλισμό) τίποτε.

Το κύριο είναι η αποσύνδεση της κρίσης από τη γενεσιουργό της αιτία, γεγονός που αναπόφευκτα οδηγεί σε ιστορικές διαστρεβλώσεις. Και βέβαια, στο ίδιο σημείο θα μπορούσε να αναφερόταν -έστω και ως υποσημείωση, χάριν μιας στοιχειώδους σφαιρικότητας ή αντικειμενικότητας της επιστήμης- το ότι ταυτόχρονα με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και την εξαθλίωση εκατομμυρίων εργαζομένων ανά την υφήλιο, υπήρχε και ένας «άλλος κόσμος». Ενας κόσμος όπου οικοδομούνταν ένα άλλο κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Οτι την ίδια περίοδο στην ΕΣΣΔ εκπληρωνόταν με επιτυχία το Πρώτο Πεντάχρονο Πλάνο, με ό,τι αυτό συνεπάγονταν για την υλική κατάσταση και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων. Ας θέτονταν στην κρίση του μαθητή η σύγκριση μεταξύ των δύο κόσμων. Αρκεί να υπήρχε η πληροφορία.

Όπως βλέπουμε από το παραπάνω κείμενο αυτό που η αστική τάξη παρακάμπτει, αυτό που  αστοί αποφεύγουν να πουν είναι την ύπαρξη κρίσεων στον καπιταλισμό. Τότε όπως και τώρα προσπαθούν να φορτώσουν την καπιταλιστική κρίση σε πρόσωπα και λάθος πολιτικές με σκοπό να βγάλουν ‘’λάδι’’ το σύστημα που τις γεννά. Δηλαδή με λίγα λόγια αμφισβητούν ευθέως μια από τις ακρογωνιαίες διαπιστώσεις της Μαρξιστικής θεωρίας, δηλαδή της ύπαρξης των επαναλαμβανόμενων οικονομικών κρίσεων στον καπιταλισμό.

Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών

Οι ομοιότητες του ιστορικού αυτού γεγονότος με τις σημερινές συλλήψεις της χρυσής αυγής είναι πολλές, όπως πολλές είναι και οι διαφορές. Το μόνο διαχρονικά όμοιο είναι πως και τότε αλλά και τώρα η αστική τάξη μπορεί να χρησιμοποιήσει τους χειρότερους τραμπούκους με την πιο μεγάλη ευκολία προκειμένου να κάνει τη δουλειά της και εν συνεχεία με την ίδια ευκολία να τους πετάξει. Με την ίδια άλλωστε ευκολία οι Άγγλοι το 45 δεν χρησιμοποίησαν τους ταγματασφαλίτες, τους συνεργάτες των Γερμανών  εναντίον του ΕΑΜ ενώ λίγους μήνες πριν τους πολεμούσαν;

Βέβαια δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες πως αν τους ξαναχρειαστούν δεν θα τους ξαναχρησιμοποιήσουν. Απαραίτητο λοιπόν καθήκον της ‘’επαναστατικής αριστεράς’’ είναι να εκμεταλλευτεί αυτή  την προσωρινή αναστολή της δράσης των φασιστών και να προετοιμάσει τον κόσμο κυρίως στις λαϊκές και εργατικές γειτονιές, ώστε την επόμενη φορά να μην τους βρουν πάλι ευάλωτους αλλά να βρεθούν μπροστά σε ένα λαϊκό κίνημα πολιτικά πιο ώριμο και πιο αποφασισμένο για ένα ποιοτικό άλμα

30 Ιουνίου 1934 Μόναχο ξημερώματα 

Μια φάλαγγα απο καμια δεκαριά αυτοκίνητα βγαίνει νότια του Μονάχου και κατευθύνεται προς το θέρετρο του Βίσζεε στις όχθες της λίμνης Τέγκερν.
Στα περισσότερα αυτοκίνητα ξεπροβάλλουν μυδράλια και στο μπροστινό δίπλα απο τον σωφέρ κάθεται σιωπηλός ο Χίτλερ.

Τα αυτοκίνητα σταματούν μπροστά σε ένα ξενοδοχείο βουτηγμένο στην πρωϊνή σιωπή. Δεν είναι καλά καλά 7 η ώρα και μπρός στην είσοδο του κτιρίου δύο φρουροί των S.A. αναπηδούν σαστισμένοι καθώς βλέπουν τον Φύρερ να προχωρεί καταπάνω του και ... του παρουσιάζουν όπλα.
Ο Χίτλερ τους αγνοεί και μπαίνει στο κτίριο ακολουθούμενος απο μια κουστωδία αντρών των S.S. . Ζητάει να του δείξουν το δωμάτιο που κοιμάται ο Ερνστ Ραιμ.
Η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη και ο Χίτλερ την ανοίγει απότομα. Ξυπνημένος απότομα ο αρχηγός των ταγμάτων εφόδου (S.A), ο παλιός σύντροφος στον αγώνα, ο παλιόφιλος , ο μόνος συνεργάτης που ο Χίτλερ του μιλούσε στον ενικό, ορθώνει το τεράστιο κορμί του το διάστικτο απο ουλές.

Μεταξύ εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και επανάστασης, η εμπειρία της λαϊκής εξουσίας στην Ελεύθερη Ελλάδα

Σημ .      Όταν οι από κάτω, ο λαός , είναι δυσαρεστημένοι  και οι από πάνω, ιμπεριαλιστές, τρώγονται τότε δημιουργείται μια πολιτική κατάσταση ρευστή η οποία μπορεί να σε πάει αιώνες πίσω, βλέπε χρυσή αυγή –φασισμός ή αιώνες μπροστά, βλέπε το παρακάτω κείμενο

του Νάσου Ηλιόπουλου

1. Η Λαϊκή Εξουσία στην Ελεύθερη Ελλάδα

Η Λαϊκή Εξουσία αποτελεί ακριβώς την μορφή που πήρε η ηγεμονία των πιο προωθημένων στοιχείων του κινήματος στο εσωτερικό του αντιστασιακού αγώνα. Η κεντρική σημασία της Λαϊκής Εξουσίας τονίζεται στην εισήγηση της 10ης ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ τον Γενάρη του 1944. Μια πραγματικότητα που αγκαλιάζει «τα 2/3 της χώρας» που «ζουν με καθεστώς τοπικής αυτοδιοίκησης από λαϊκά όργανα»[1]: «Γεννιέται το κράτος του Λαού. ... Στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές καταρρέει το κράτος των Ράλληδων. Διαλύεται το κράτος που ο λαός μας δεν το γνώρισε παρά σαν κράτος δικτατόρων, κινηματιών, ιδιωνύμων, φασιστών, … Ο λαός με λαϊκές επιτροπές βγαλμένες από λαϊκές συνελεύσεις αναλαμβάνει όλες τις διοικητικές, πολιτικές, δικαστικές, εκπαιδευτικές και εκπολιτιστικές λειτουργίες και αρχίζει όσο είναι δυνατόν ο δημοκρατικός μετασχηματισμός της νεοελληνικής κοινωνίας. … Αυτά τα νεογέννητα λαϊκά όργανα εξουσίας απ' αυτή τους τη φύση τείνουν να συνενωθούν σ' ένα κεντρικό αντιπροσωπευτικό και εκτελεστικό όργανο για να δημιουργηθεί κεντρική εξουσία του λαού.»[2]     

Οι θεσμοί της Λαϊκής Εξουσίας, δηλαδή η Λαϊκή Αυτοδιοίκηση (Λ.Α.) και η Λαϊκή Δικαιοσύνη (Λ.Δ.), αναγνωρίζονται από την ΠΕΕΑ τον Μάη του 1944[3], με τις πράξεις 55 και 57 που αναφέρονται στον κώδικα Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Λαϊκής δικαιοσύνης αντίστοιχα[4].  Οι θεσμοί λαϊκής εξουσίας θανατώθηκαν ουσιαστικά με την ήττα του ΕΑΜικού κινήματος και τυπικά με την 58422 Εγκύκλιο της 1.12.44 του υπουργείου δικαιοσύνης της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου[5]. Οι δύο θεσμοί λαϊκής εξουσίας ήρθαν στη ζωή μέσα από τις εντολές και την εγκύκλιο του ΕΑΜ τον Δεκέμβρη του 1942[6].  

1.1 Δομή της Λαϊκής Εξουσίας

Κυρίαρχο όργανο και κύτταρο της Λαϊκής Εξουσίας ήταν η Γενική Συνέλευση (Γ.Σ.). Η Γ.Σ. γινότανε υποχρεωτικά μια φορά τον μήνα ενώ μπορούσε να συγκληθεί και σε έκτακτες περιστάσεις: «Στη γενική Συνέλευση θα γινότανε ο απολογισμός όλων των Επιτροπών. Και του Λ. Δικαστηρίου. Ο Λαός θα επικύρωνε ή όχι. Επικύρωση του έργου σήμαινε και έγκριση να παραμείνουν οι ίδιοι στις Επιτροπές. Η Γ. Συνέλευση έπαιρνε αποφάσεις πάνω στα προβλήματα του χωριού. Ανακαλούσε ένα μέλος μιας επιτροπής ή όλη την Επιτροπή κι ανάδειχνε άλλους. Έτσι τα μέλη των Επιτροπών ασκούνε το λειτούργημα τους κάτω από το διαρκή έλεγχο και τη διαρκή ανανέωση της εμπιστοσύνης του χωριού»[7]. Οι μόνες αποφάσεις που δεν μπορούσε να ακυρώσει ήταν αυτές των Λ.Δ.[8].

Το πρώτο όργανο που εξέλεγε η Γ.Σ. ήταν η πενταμελής Επιτροπή Λαϊκής Αυτοδιοίκησης[9].   Επιτροπές Λ. Α. συγκροτήθηκαν και σε τομεακό επίπεδο[10]. Μετά την εκλογή της η Επιτροπή Λ.Α.: «Εκλέγει τον πρόεδρο. Καταμερίζει τους τομείς της δουλείας της ανάμεσα στα άλλα τέσσερα μέλη της. Καθένα από αυτά θα είναι επικεφαλής αντίστοιχης Υποεπιτροπής, που συγκροτείται από αυτόν και άλλους δύο κατοίκους του χωριού, που εκλέγονται επίσης.  Έτσι συγκροτούνται οι παρακάτω εξαρτημένες άμεσα από την Επιτροπή Λαϊκής Αυτοδιοίκησης Υποεπιτροπές: Επισιτιστική, Σχολική, Εκκλησιαστική και Λαϊκής Ασφάλειας»[11].

Άγρια χαρά και άγρια θλίψη

    Από τη μέρα που έσκασε η κρίση στη Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως νομίζω πως σε μένα τουλάχιστον δεν πέρασε ούτε μια μέρα συναισθηματικά αδιάφορη, ρουτινιασμένη σαν της μέρες της νωθρής ευμάρειας, σαν τις μέρες της παθολογικής ευφορίας. 

   Θυμάμαι, όταν πρώτο έγινε το οικονομικό μπαμ φοβήθηκα . Όχι ρε γαμώτο, είπα . Κι αν με διώξουν; Κι αν δεν μπορώ να βρω αλλού δουλειά; Κι αν χρειαστεί να ξεσπιτωθώ, να πάω μετανάστης; Κι αν, κι αν ...

   Μετά μ' έπιασε ξαφνικά μιαν άγρια χαρά . Έτσι ρε πούστιδες είπα, τόσο καιρό με κοιτάζατε λες κι ήμουν κάνας γιαχωβάς, με αντιμετωπίζετε σαν κάτι γραφικούς τύπους που γυρνούσαν από γειτονιά σε γειτονιά και διαλαλούσαν την συντέλεια του κόσμου. Κάθε φορά που το φέρνε η κουβέντα, κι άρχιζα να μιλάω για τις κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού , εσείς κοιτούσατε το καγιέν που 'χατε παρκαρισμένο απ’ έξω, γελούσατε κάτω απ τα μουστάκια σας και μου χτυπούσατε με συμπόνια και ανωτερότητα την πλάτη και παραγγέλνανε το επόμενο ντιμπλ. Τι έγινε τώρα; Καλά τα έλεγε ο γραφικός; Δεν είναι και τόσο τέλειος ο καπιταλισμός τελικά; Γίνανε αιφνιδίως οι κρίσεις της μόδας;

   Μετά μ' έπιασε μια γλυκιά χαρά. Ας είναι λέω, τώρα που οι γραφικοί επαληθευτήκαν, τώρα που γραφικοί αποδείχτηκε πως δεν είναι και τόσο γραφικοί, τώρα που καήκαμε με τη φωτιά, τώρα που πέσαμε στη λούμπα, τώρα που ο βασιλιάς αποδείχτηκε γυμνός, τώρα επιτέλους ο κόσμος θα ξυπνήσει, θα ωριμάσει και θα παλέψει, είπα. Θα παλέψει να στείλει στο διάολο όλους αυτούς που τον δούλευαν και τώρα τον αφήσανε γυμνό και πεινασμένο. Θα τους στείλει από εκεί που ήρθαν αυτούς και τις ιδέες τους. Έτσι αποκοιμήθηκα ήσυχος

Γιατί τώρα; Μια εκτίμηση της "περίεργης" κλιμάκωσης της εκ των άνωταξικής πάλης

Ερώτημα: Γιατί τώρα;

Σίγουρα πολλοί από εμάς αναρωτιούνται για ποιόν λόγο καλλιεργείται - απ' ό,τι φαίνεται συνειδητά και οργανωμένα - τις τελευταίες εβδομάδες ένα ορισμένο κλίμα στην χώρα, που περιλαμβάνει φασιστικές επιθέσεις και δολοφονίες, σενάρια αποσταθεροποίησης και κατάργησης της "συνταγματικής νομιμότητας" και άλλα διάφορα. Η απορία απορρέει από την κοινή εκτίμηση των περισσοτέρων εξ αυτών που δραστηριοποιούνται με τον οποιοδήποτε τρόπο στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα με κάποιες σοβαρές αξιώσεις, ότι το κίνημα σήμερα βρίσκεται σε μάλλον δεινή και γενικά παθητική θέση. Η εργατική βάση δεν φαίνεται να είναι σε θέση - για πολλούς λόγους - να ανταποκριθεί στο κάλεσμα των ταξικών συνδικάτων για ρήξη. 

Είναι επομένως απόλυτα εύλογη η απορία για ποιόν λόγο, αφού φαίνεται να έχουν βάλει μεγάλη μερίδα των εργαζομένων στο χέρι - είτε οδηγώντας την στην εξαθλίωση είτε στην ήττα μέσω του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού - και να μην φοβούνται να συμβεί κάτι άμεσα,δημιουργούν αυτήν την αρκετά "τεχνητή" ένταση - τεχνητή στον βαθμό που δεν συμβαδίζει με μιαν άμεση απειλή για την αστική εξουσία.

Έχουμε ήδη μιλήσει για τον ρόλο του Εφοπλιστικού κεφαλαίου και την σημασία των ελληνικών λιμανιών - με προεξάρχοντα τον Πειραιά - για τα συμφέροντα του. Λαμβάνοντας υπ'όψιν τον κίνδυνο να φανούμε κουραστικοί - ή και εμμονικοί - θα προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι το συγκεκριμένο πεδίο σύγκρουσης - σύγκρουση κατά πρώτης μεταξύ κεφαλαίου και εργατών και δευτερευόντως και μεταξύ καπιταλιστών, μια σύγκρουση, η οποία βέβαια λαμβάνει μια ορισμένη μορφή, την οποία θα αγγίξουμε παρακάτω - καταλαμβάνει μιαν προνομιακή θέση στον σχεδιασμό της εγχώριας αστικής τάξης και επιδέχεται να εξηγεί την νευρικότητα που φαίνεται να διακατέχει τα αστικά επιτελεία.   

Προς μια μεθοδολογία της πολιτικής ανάλυσης: Σκέψεις με αφορμή πρόσφατηαρθρογραφία για τη Χρυσή Αυγή (Ι)

Αρκετός θόρυβος ξέσπασε τις μέρες που μας πέρασαν --κατά την άποψή μου, δικαιολογημένα-- από δύο άρθρα που επιχείρησαν μια "αιρετική" ανάγνωση των διακυβευομένων από τον φόνο του Παύλου Φύσσα από στέλεχος της Χρυσής Αυγής. Τα άρθρα του Γ. Δελαστίκ "Ποιος ωφελείται πολιτικά από το έγκλημα" (δημοσιεύτηκε αρχικά στην εφημερίδα "Πριν") και του Τ. Φωτόπουλου "Ο περισπασμός της Χρυσής Αυγής" (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία") παρουσίασαν επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν προπαγανδιστικά από την ίδια την ναζιστική οργάνωση για τις πρακτικές της. Σε δικό της άρθρο στην "Εφημερίδα των Συντακτών", η Άντα Ψαρρά κάνει λόγο για "συνομωσιολογίες" --αναφερόμενη εμμέσως πλην σαφώς στα παραπάνω κείμενα-- προτάσσοντας ταυτόχρονα την δική της θεωρία ότι "την οικονομική κρίση" και το "πεδίο δράσης της μισαλλοδοξίας" τα δημιούργησαν "οι δολοφονίες μεταναστών, η δράση των χρυσαυγιτών, η συνεργασία αστυνομίας και Χ.Α., η ρατσιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ κατά των μεταναστών και της Αριστεράς, το πνίξιμο κάθε αντίστασης, η κατάρρευση του κοινοβουλευτισμού, η διαφθορά και η ασυδοσία του κεφαλαίου."

Από πού να αρχίσει κανείς να ξεμπλέκει το κουβάρι θολότητας και μυστικισμού που αναπαράγει και ενθαρρύνει διαρκώς η μιντιακή κατασκευή της πολιτικής πραγματικότητας;

«Η στρατηγική της έντασης»: τρομοκρατικά χτυπήματα και ενοχοποίηση τηςAριστεράς στην Ιταλία του 1970

Με αφορμή την ανάρτηση Ψηφίδες...στο Fadomduck2....

της Κατερίνας Σκαργιώτη

Η έρευνα για την ανάπτυξη της τρομοκρατίας στην Ιταλία του 1970 έχει αναδείξει πολλές πτυχές της λειτουργίας του παρακράτους, της σύνδεσής του με το επίσημο κράτος καθώς και την ενοχοποίησης των αριστερών κινημάτων. Η δράση των παρακρατικών οργανώσεων κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης δεκαετίας αποτελούν παράδειγμα και αντικείμενο μελέτης για εκείνους που επιθυμούν να κατανοήσουν πως ο φασισμός μπορεί να γίνεται εργαλείο στα χέρια του συνασπισμού εξουσίας.

Εργατικοί αγώνες και κοινωνικός αναβρασμός

Μια προσεκτική ανάγνωση στη μεταπολεμική ιστορία της Ιταλίας μας καθιστά σαφές ότι οι χαμένοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (όσοι υποστήριζαν το φασιστικό κόμμα του Μουσολίνι) παρεισέφρησαν είτε σε παράνομες είτε σε νόμιμες ακροδεξιές οργανώσεις ή ακόμα και σε καίριες θέσεις του Στρατού. Αυτές οι οργανώσεις έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο ψυχροπολεμικό κλίμα της μεταπολεμικής περιόδου. Όπως συνέβη και σε άλλα κράτη (π.χ. Ελλάδα) οι ακροδεξιοί αποτέλεσαν την ανομολόγητη βοήθεια της κυβέρνησης των Χριστιανοδημοκρατών ώστε να πληγεί η Αριστερά και να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να κυβερνήσει.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στην Ιταλία αναπτύσσονται φοιτητικοί αγώνες, κοινωνικά κινήματα καθώς και ο συνδικαλισμός στο βιομηχανοποιημένο Βορρά. Οι εργατικοί αγώνες του 1968-69, το Autumno Caldo (Θερμό Φθινόπωρο) της Ιταλίας, υπονόμευσαν βαθιά την οικονομική εξουσία της χώρας και άλλαξαν τον συσχετισμό ισχύος. Οι απεργίες ξεκίνησαν σταδιακά από την άνοιξη του 1968 σε μεγάλες επιχειρήσεις όπως η Fiat, η Pirelli και η Siemens, με κύρια αιτήματα  την μείωση του ωραρίου και την αύξηση των μισθών, όπως προβλεπόταν στη συλλογική σύμβαση του 1966. Τα συνδικάτα των εργαζομένων στις αυτοκινητοβιομηχανίες υπήρξαν πρωτοπόρα, καθώς το Σεπτέμβριο του 1969 προχώρησαν σε αναστολή των εργασιών (με μεγάλες απώλειες στη παράγωγη) και σε μεγαλειώδεις πορείες στο κέντρο του Μιλάνο και του Τορίνο. Ακόμη, ορόσημο για τις κινητοποιήσεις του 1969 αποτέλεσε η «διασταύρωση» του εργατικού κινήματος με τις φοιτητικές πορείες: στις 3 Ιουλίου 1969 οι φοιτητές διαδήλωσαν στο Τορίνο μαζί με τους εργάτες και πραγματοποίησαν συνελεύσεις στις οποίες αποφάσισαν να συστήσουν κοινό αγνωστικό μέτωπο.

Αναδίπλωση του παρακράτους στη Νίκαια

«Κατέβασαν ρολά» τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια. Σύμφωνα με πληροφορίες το κτίριο στο οποίο στεγάζονταν έχει αδειάσει εντελώς. Η πληροφορία έρχεται μετά τη δημοσίευση φωτογραφίας του επικεφαλής της τοπικής οργάνωσης της ΧΑ, Γιώργου Πατέλη, με όπλο στο χέρι. Υπενθυμίζεται στο μεταξύ ότι από χθες ξεκίνησαν έρευνες στα αστυνομικά τμήματα της Νίκαιας, του Ρέντη και των Καμινιών από την Υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛΑΣ για την εμπλοκή αστυνομικών στη δραστηρικότητα.    της Χρυσής Αυγής.

«Κατέβασαν ρολά», τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια. Σύμφωνα με τοΈθνος, οι πινακίδες με τον μαίανδρο και το λογότυπο της Χρυσής Αυγής κατέβηκαν, ενώ το κτίριο άδειασε, μετά από αποκαλύψεις για τη δράση των μελών της. Όπως αναφέρει η εφημερίδα, το κτίριο στην οδό Καισαρείας 30 είναι πλέον άδειο.

Υπενθυμίζεται ότι πρόσφατα και στην Ιεράπετρα έκλεισαν τα γραφεία της Χρυσή Αυγής ενώ εκτιμάται ότι τα λουκέτα στις τοπικές οργανώσεις θα εξαπλωθούν και αλλού.

Στο μεταξύ από χθες έρευνες πραγματοποιούνται στα αστυνομικά τμήματα της Νίκαιας, του Ρέντη και των Καμινίων από την Υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛΑΣ, στο πλαίσιο διερεύνησης καταγγελιών για εμπλοκή αστυνομικών στη δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής. Σημειώνεται πως πρώην μέλος της Τοπικής Οργάνωσης ΧΑ Νίκαιας είχε καταγγείλει στο «Εθνος» πως αστυνομικός του τμήματος «βοηθάει, ενημερώνει και καλύπτει» τα μέλη της.

Γιατί καθυστερούν την έρευνα για την επίθεση στο Πέραμα;

Παρέμβαση στην Εισαγγελία Πειραιά θα κάνουν σήμερα τα Συνδικάτα της Ζώνης και άλλοι φορείς

Με καθυστέρηση 12 ημερών, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας, έστειλε τελικά χτες στον Αρειο Πάγο το φάκελο που αφορά στη δολοφονική επίθεση των χρυσαυγιτών τη νύχτα της 13ης Σεπτέμβρη, σε βάρος συνεργείου στελεχών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που έκανε αφισοκόλληση στη λεωφόρο Δημοκρατίας στο Πέραμα. Ανάμεσα στα στελέχη του Κόμματος ήταν πρωτοπόροι συνδικαλιστές των Σωματείων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης.

Σήμερα, στις 9.30 το πρωί, θα γίνει η πρώτη κατάθεση στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για την επίθεση στο Πέραμα. Επίσης σήμερα, στις 12 το μεσημέρι, τα Συνδικάτα της Ζώνης και άλλοι φορείς θα κάνουν παρέμβαση στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πειραιά, για να δοθούν εξηγήσεις γιατί ο υπουργός Δένδιας διαχώρισε την υπόθεση του Περάματος από τη δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα, απαιτώντας να ληφθούν όλα τα μέτρα για να μη μείνουν ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι.

Οι καθυστερήσεις και οι «παραλείψεις» Αστυνομίας και Δικαιοσύνης προκαλούν προβληματισμό, παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία βοούν για την ταυτότητα των δραστών και την πρόθεσή τους να προκαλέσουν θανάσιμα χτυπήματα στους κομμουνιστές συνδικαλιστές. Από την πρώτη στιγμή, οι εννιά τραυματίες κατέθεσαν μήνυση κατά παντός υπευθύνου. Ο «Ριζοσπάστης» και το portal του «902», με βάση τις καταγγελίες τόσο των τραυματιών, όσο και μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων, την επομένη της επίθεσης, δημοσίευσαν δύο ονόματα από αυτούς που συμμετείχαν στη δολοφονική επίθεση.

Επανάσταση χύμα

Σήμερα που το καπιταλιστικό σύστημα έχει μπει σε μια φάση έντονης και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης , σήμερα που οι μάσκες έπεσαν και το τέρας έχει δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, σήμερα που η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι μια σκληρή, καθημερινή και οφθαλμοφανής πραγματικότητα, σήμερα που το τέρας του φασισμού τριγυρνά μ’ ένα τσεκούρι στις εργατογειτονιές , σήμερα λοιπόν είναι η ώρα να δούμε μερικές αλήθειες γυμνές και να προβούμε  σε διάφορα  κατά τη γνώμη μου σημαντικά συμπεράσματα.

    Η πρώτη και σπουδαιότερη παρατήρηση που πρέπει να γίνει είναι ο βαθμός οργάνωσης της φασιστικής συμμορίας. Προκαλεί βαθιά εντύπωση ακόμα και στα αστικά ΜΜΕ ο βαθμός με τον οποίο είχαν οργανωθεί οι φασίστες . Δεν έκαναν τίποτα τυχαία, τίποτα δεν γίνονταν χύμα, όλα είχανε έναν κεντρικό έλεγχο, έναν κεντρικό σχεδιασμό από τον μαχαιροβγάλτη στην Νίκαια μέχρι τον φασίστα χάκερ και μέχρι τον στρατολογημένο αστυνομικό, όλα γίνονταν βάσει οργανωμένου σχεδίου, βάσει συγκεκριμένων εντολών. Όλα αυτά καταδεικνύουν με τον πιο σαφή τρόπο πως ο βαθμός οργάνωσης της πιο μαύρης αντίδρασης στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλός. Αυτό το γεγονός από μόνο του γεννά ένα αυθόρμητο ερώτημα. Αφού  η αντίδραση είναι τόσο καλά οργανωμένη, ποσό ηλίθιοι μπορεί να είναι όλοι αυτοί που υποστηρίζουν πως το λαϊκό κίνημα πρέπει να είναι χύμα; Δεν ξέρω αν μπορώ να δώσω επαρκή απάντηση σε αυτό το ερώτημα αλλά αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι πως το λαϊκό κίνημα και η εργατική τάξη αν δεν οργανωθεί κι αυτή και μάλιστα σε υψηλού βαθμού οργάνωση τότε το αστικό κράτος και η πιο μαύρη τους αντίδραση θα την ξεκάνουν. Σήμερα περισσότερο από ποτέ φαίνεται ξεκάθαρα πως το να κατέβεις σε μια πλατεία και να κάνεις ΜΠΟΥ! στον καπιταλισμό, δεν υπάρχει περίπτωση να τον τρομάξεις. Όποιος το πιστεύει αυτό είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ και θα πάρει κόσμο στον λαιμό του. Οι σημερινές συνθήκες απαιτούν από πλευράς κινήματος υψηλότατου βαθμού οργάνωση, συντονισμένη δράση και προπαντός ταξικό προσανατολισμό.

Σχέσεις κράτους - Χρυσής Αυγής

Γραφει ο
Νικος Μπογιοπουλος

Ο Ενγκελς στο έργο του «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», το δίνει με έναν εξόχως συμπυκνωμένο τρόπο. Σημειώνει:
«(...) το κράτος γεννήθηκε από την ανάγκη χαλιναγώγησης των ταξικών αντιθέσεων και επειδή ταυτόχρονα γεννήθηκε μέσα στη σύγκρουση των τάξεων αυτών, είναι κατά γενικό κανόνα κράτος της πιο ισχυρής, οικονομικά κυρίαρχης τάξεως, που με τη βοήθεια του κράτος γίνεται και πολιτικά κυρίαρχη και αποκτά έτσι νέα μέσα για την καθυπόταξη και την εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης».
*
Το κράτος, με άλλα λόγια, δεν είναι κάτι το «ουδέτερο». Δεν ανήκει σε όλους. Το κράτος κατά γενικό κανόνα είναι κράτος της κυρίαρχης τάξης. Το κράτος είναι η πολιτική οργάνωση της οικονομικά κυρίαρχης τάξης που αποσκοπεί στην υπεράσπιση της υπάρχουσας κατάστασης και την κάμψη της αντίστασης άλλων τάξεων.

ΕΧΟΥΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ;

Ποια δύναμη στην κοινωνία θα μπορέσει να σπάσει αυτόν τον ασφυκτικό κλοιό στην παραγωγή και την ίδια τη ζωή; Ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία που εισήγαγε ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς στη νεαρή Ένωση Εργατών ήταν η άποψη ότι η κοινωνική επανάσταση θα μπορούσε να μόνο έργο της ίδιας της εργατικής τάξης. Σύμφωνα με το κομμουνιστικό Μανιφέστο των Μαρξ και Ένγκελς οι νεκροθάφτες του εκμεταλλευτικού συστήματος είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Είναι ζωντανοί σήμερα οι νεκροθάφτες;

Πίνακας 1 : ποσοστό απασχόλησης στην αγροτική οικονομία,

 τη βιομηχανία και τις υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο.

Έτος	Αγροτική οικονομία	Βιομηχανία	Υπηρεσίες
1950	67	15	18
1970	56	19	25
1980	53	20	27
1990	49	20	31
2000	46	20	34
2006	38,7	21,3	40

Πηγή: Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO), Παγκόσμια έκθεση απασχόλησης, 2007.

Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Απασχόληση στην Ευρώπη, 2004.

Η έκθεση της ILO για τις παγκόσμιες τάσεις στην απασχόληση δείχνει ότι για πρώτη φορά στη ανθρώπινη ιστορία οι υπηρεσίες ξεπέρασαν την αγροτική οικονομία: «το 2006 το μερίδιο του τομέα των υπηρεσιών στην απασχόληση παγκοσμίως ξεπέρασε για πρώτη φορά την αγροτική οικονομία ανεβαίνοντας από το 39,5% στο 40%. Το μερίδιο της αγροτικής οικονομίας μειώθηκε από το 39,7% στο 38,7%. Ο τομέας της βιομηχανίας έφτασε στο 21,3% της συνολικής απασχόλησης.

Τα δεδομένα στον Πίνακα 1 υπογραμμίζουν τρία γεγονότα. Πρώτον, το τελευταίο μισό του αιώνα η απασχόληση στην αγροτική οικονομία μειώθηκε από 67% σε 38,7%. Η τάξη των αγροτών καταστράφηκε. Στη Ευρώπη η διαδικασία αυτή συνεχίζεται εδώ και τρεις αιώνες. Σήμερα η διαδικασία αυτή είναι σε εξέλιξη σε όλο τον κόσμο. Δεύτερον, υπάρχει αύξηση της απασχόλησης στις «υπηρεσίες». Θα επιστρέψουμε σε αυτό αργότερα. Τρίτον, βλέπουμε στασιμότητα ακόμα και μικρή άνοδο της απασχόλησης στη βιομηχανία σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μείωσης της απασχόλησης στη βιομηχανία στις αναπτυγμένες χώρες και της αύξησής της σε άλλες περιοχές.

Είναι καλύτερα να διαχωρίζουμε τον πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή τομέα. Ο πρωτογενής τομέας, η αγροτική οικονομία σημαίνει την εξαγωγή από τη φύση. Ο δευτερογενής τομέας, η βιομηχανία σημαίνει την αλλαγή της φύσης. Και ο τριτογενής τομέας τα υπόλοιπα. Σήμερα πολλοί κλάδοι που ανήκουν στο δευτερογενή τομέα χαρακτηρίζονται ως «υπηρεσίες». Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται μια διαστρεβλωμένη εικόνα.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η εργατική τάξη γεννήθηκε μαζί με τον καπιταλισμό. Το 16^ο και το 17^ο αιώνα, στην πρωταρχική συσσώρευση, η ανάπτυξη της συνδέθηκε με δυο σημαντικούς όρους. Έπρεπε να υπάρχει αρκετός συσσωρευμένος πλούτος για να στηθούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις –το κεφάλαιο. Επίσης έπρεπε να υπάρχει διαθέσιμο αρκετό εργατικό δυναμικό, άνθρωποι χωρίς ιδιοκτησία ή άλλο εισόδημα, αναγκασμένοι να πουλάνε την εργατική τους δύναμη.

Η εργατική τάξη διαμορφώθηκε και άρχισε να αναπτύσσεται στα τέλη του 18^ου και στις αρχές 19^ου αιώνα λόγω της εκβιομηχάνισης. Υπήρξε συνεχής εισροή από την χρεοκοπημένη τάξη των αγροτών και από χειρώνακτες εργάτες. Μαζί με την ανάπτυξη του καπιταλισμού αυξήθηκε επίσης ο εφεδρικός βιομηχανικός στρατός ανέργων.

Στις αρχές του 20^ου αιώνα, μεγάλα καπιταλιστικά μονοπώλια άρχισαν να κυριαρχούν σε διάφορους κλάδους σε κάθε χώρα. Σήμερα, μετά από έναν αιώνα, τα μονοπώλια αυτά δεν κυριαρχούν σε αυτούς τους κλάδους σε εθνικό αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι συγχωνεύσεις και οι εξαγορές κρατικών επιχειρήσεων τις προηγούμενες δεκαετίες δημιούργησαν τεράστια συγκέντρωση. Μερικές πολυεθνικές επιχειρήσεις ελέγχουν κλάδους της παγκόσμιας οικονομίας . Ποτέ ξανά στην ιστορία δεν δούλευαν τόσοι πολλοί άνθρωποι για ένα προϊόν είτε είναι αυτοκίνητο, αεροπλάνο ή παράγωγο πετρελαίου. Κάθε μια από τις είκοσι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις απασχολεί 250.000-500.000 ανθρώπους. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν έλεγχαν την παραγωγή τόσοι λίγοι παράγοντες. Υπάρχουν τρεις στον κλάδο πετρελαίου, έξι στην αυτοκινητοβιομηχανία, δύο στη βιομηχανία καλαμποκιού, τέσσερις στην αγορά σόγιας, έξι στη βιομηχανία αγροχημικών και δυο στην πολιτική αεροπορία.

Η διαφορά ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο έχει όντως «φτάσει σε κρίση» όπως υπαινίσσεται ο Αντώνιο Νέγκρι εννοώντας ότι έχει εξαφανιστεί; Όχι στο κατώφλι του 21^ου αιώνα η διαφορά ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο έχει λάβει παγκόσμιες διαστάσεις.

Ομπάμα: "Οι ΗΠΑ δεν είναι μπανανία και κακοπληρωτές" (χαχαχα)

Ομπάμα: Οι ΗΠΑ δεν είναι μπανανία και κακοπληρωτές

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα κάλεσε σήμερα το Κογκρέσο των ΗΠΑ να εγκρίνει μια αύξηση στο όριο δανεισμού του ομοσπονδιακού κράτους, σημειώνοντας ότι διαφορετικά οι ΗΠΑ δεν θα είναι σε θέση να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους.

Έντεκα ημέρες πριν από μια πρώτη συνεδρίαση του Κογκρέσου για τον προϋπολογισμό, ο Ομπάμα επέκρινε τους Ρεπουμπλικάνους για την προσπάθειά τους να στερήσουν την χρηματοδότηση για την μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας, την οποία έχει προωθήσει ο ίδιος, σε αντάλλαγμα για μια αύξηση του ορίου του χρέους.

Μια άρνηση των βουλευτών να προχωρήσουν σε αυτήν την ψηφοφορία θα αποτελούσε «το αποκορύφωμα της ανευθυνότητας», σημείωσε.

"Απλώς κάντε την δουλειά σας», πρόσθεσε, υπογραμμίζοντας: «Είμαστε οι ΗΠΑ. Δεν είμαστε Μπανανία, δεν είμαστε μια χώρα κακοπληρωτών».

Στο ίδιο πνεύμα ο πρόεδρος Ομπάμα δήλωσε ότι δεν θα υποκύψει στις πιέσεις να συρθεί σε μια διαπραγμάτευση για να επιλέξει μεταξύ της μεταρρύθμισης του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας και της «δημοσιονομικής αξιοπιστίας των ΗΠΑ».

Οι ΗΠΑ έχουν τεράστια χρέη και ελλείμματα, που συνήθως εμφανίζονται στην ιστορία μόνο μετά από Παγκόσμιο Πόλεμο ή κάτι τέτοιο. Βέβαια στην εποχή μας δεν έχει συμβεί Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά οι ΗΠΑ έχουν χάσει έναν άλλο πόλεμο, τον οικονομικό "πόλεμο της ανταγωνιστικότητας".

Μέρα με ήλιο θα φύγετε καθάρματα

της Δάφνης Σφέτσα

1

Ο Παύλος δολοφονήθηκε. Αντί για σιγή, επιτρέψτε μου για ένα λεπτό να κλάψω, ένα λεπτό να φοβηθώ. Μονάχα ένα λεπτό. Πού φτάσαμε και πού οδεύουμε κύριοι; Ένα λεπτό, μια αιωνιότητα, ένας αιώνας αγώνων, κόκκινων κατακτήσεων, κόκκινων από το αίμα των νεκρών, “ναι σε όλα” και ένας αιώνας σβήνεται από το χάρτη. Ενός λεπτού σιγή για τον αιώνα που πέθανε, για τον αιώνα που πια δεν ζει.

Μέρα με τη μέρα νικάνε οι κακοί. Κι απέναντί τους ένα διαιρεμένο εμείς να ξεσκίζει τις σάρκες του. Οι φτωχοί τους πιο φτωχούς, οι πιο φτωχοί τους περισσότερο, πάτος στη φτώχεια δεν υπάρχει, ούτε στην εξαθλίωση. “Ως πού θα φτάσει αυτή η ιστορία;” το ερώτημα γυρίζει από στόμα σε στόμα μα αυτή η ιστορία προορισμό δεν έχει, το ταξίδι είναι που μετράει και το ταξίδι αυτό δεν έχει τέλος. Θα συνεχίζει όσο οι επιβάτες παρακαλάνε τα στοιχειά της φύσης για να βρουν απάνεμο λιμάνι. Όσο τις σάρκες μας ξεσκίζουμε, προσδοκώντας ανάσταση νεκρών και ζωή αιώνια αμήν. Μα αυτή η ζωή μας έλαχε κι αν δεν την κερδίσουμε μόνο από πόνο θα καταλάβουμε.

Αυτονόητη σκέψη

Ο Ρουπακιάς δεν έχει σημασία αν ειναι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός , αν έτρωγε κοντοσούβλι ή κοκορέτσι , αν πριν στρατολογηθεί απο την χρυσή αυγή ψήφιζε οικολόγους ή κυνηγούς. Σημασία έχει πως ηταν ένα περιθωριακό στοιχείο, ένας αλήτης που στρατολογήθηκε από την χρυσή αυγή για να σκοτώσει. Σημασία έχει πως η χρυσή αυγή στρατολογεί φονιάδες, σημασία έχει πως η χρυσή αυγή διαθέτει πληρωμένους φονιάδες κι αφού πληρώνει εγκληματίες και εν δυνάμει εγκληματίες είναι οργάνωση εγκληματική. Ολα τα άλλα είναι σοφιστείες καθαρμάτων

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι - Μάνος Χατζιδάκης

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Σαράβαλο-Γιάννης Αγγελάκας

«Όλοι Ναζί τον φάγατε»

Πέρυσι το καλοκαίρι είδες το διαφημιστικό τρέιλερ και γελούσες στο καφενείο. «Και λίγες έφαγε παλιοκουμμούνα» έλεγες στον κολλητό σου κι αυτός σου απαντούσε «να αγιάσει το χέρι του Ηλία». Τον επιβράβευσες τον Ηλία με την ψήφο σου και τον έστειλες στο «μπουρδέλο» να τους πλακώσει όλους στο ξύλο. Μαζί έστειλες στη Βουλή και μια συμμορία «γνήσιων Ελλήνων» για να ξεβρομίσουν τον τόπο από αλλόθρησκους «υπάνθρωπους» και αλλόφυλες «κατσαρίδες». Εδώ και ένα χρόνο κάποιοι δεν τολμούν να στο πουν στα ίσια επειδή φοβούνται μη σε χάσουν από «πελάτη». Σε λένε ανήξερο, σε βαφτίζουν ανίδεο και παραπλανημένο. Μα προς θεού δεν σε λένε φασίστα, δεν σε λένε Ναζί μη και σε στενοχωρήσουν. Οι καιροί είναι δύσκολοι λένε και κανείς δεν περισσεύει. Είτε είναι ψηφοφόροι είτε είναι τηλεθεατές, αναγνώστες ή ακροατές. «Δεν είναι στο DNA του Έλληνα ο φασισμός» όπως λέει και ο πρωθυπουργός μας. Ε, για να το λέει αυτός κάτι θα ξέρει. Εξάλλου η πόρτα της πολυκατοικίας θα είναι πάντα ανοιχτή για σένα. Αν σοβαρευτείς και λιγάκι ακόμα και στην κυβέρνηση χωράς.

Ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Δελτίο Τύπου για τη φασιστική δολοφονία στο Κερατσινι

Παύλος Φύσσας, 34 χρονών νεκρός. Μαχαιρώθηκε από χέρι φασίστα. Οι φασίστες τον στοχοποίησαν για την αντιφασιστική του δράση και όπως γνωρίζουν καλά, του επιτέθηκαν και τον δολοφόνησαν στο Κερατσίνι. Η συμμορία της Χρυσής Αυγής που προωθείται από οικονομικά συμφέροντα για συγκυβέρνηση με την ΝΔ, συνεχίζει τα μνημονιακά εγκλήματα. Δεν δέρνουν το κατεστημένο - χτυπούν και σκοτώνουν μετανάστες, αριστερούς και τη νεολαία. Οι φασίστες οπλίζονται από τους κυβερνώντες, ενώ στην ίδια κατεύθυνση τα μνημονιακά παπαγαλάκια προσπαθούν να υποβαθμίσουν το γεγονός ή να το παρουσιάσουν σαν σύγκρουση ακροκινούμενων ομάδων. Όμως στην πραγματικότητα αυτό είναι ο φασισμός και η φασιστική Χρυσή Αυγή. Δολοφονική συμμορία, όπλο του συστήματος ενάντια σους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Λούμπεν προλεταριάτο

‘’ Ή επανάσταση τού Φλεβάρη είχε πετάξει το στρατό έξω
από το Παρίσι. Ή Εθνοφρουρά, δηλ. ή αστική τάξη στις διάφορες διαβαθμίσεις της, αποτελούσε τη μοναδική δύναμη. Μονάχη της όμως ένιωθε πώς δε μπορούσε ν' αναμετρηθεί με το προλεταριάτο. 'Επιπλέον ήταν υποχρεωμένη -αν και ύστερα από
την πιο πεισματική αντίσταση και προβάλλοντας εκατό διαφορετικά εμπόδια —ν' ανοίγει βαθμιαία και τμηματικά τις γραμμές της και ν' αφήνει να μπαίνουν σ' αυτές ένοπλοι προλετάριοι. Έμενε λοιπόν μονάχα μια διέξοδος: ν ' Αντιπαρατάξει
ένα  μέρος των προλετάριων ενάντια στο άλλο . 

Για το σκοπό αυτό η προσωρινή κυβέρνηση συγκρότησε 24
τάγματα της κινητής φρουράς , το καθένα από χίλιους
άνδρες, νέους 15 ως 20 χρονών. Οι περισσότεροι απ' αυτούς
ανήκαν στο κουρελοπρολεταριάτο πού, σ' όλες τις μεγάλες πόλεις αποτελεί μια μάζα που διακρίνεται ξεκάθαρα από
το βιομηχανικό προλεταριάτο, ένα στρώμα απ' όπου στρατολογούν κάθε λογής κλέφτες κι εγκληματίες πού ζουν από τα ψίχουλα της κοινωνίας, άνθρωποι χωρίς καθορισμένο Επάγγελμα,
αλήτες, gens sans feu et sans aveu
πού διαφέρουν ανάλογα με το βαθμό πολιτισμού τού Έθνους στο οποίο ανήκουν, μα πού δεν απαρνιούνται ποτέ την ιδιότητα τους των λατζαρόνι.

Στη νεαρή ηλικία πού ή κυβέρνηση τούς στρατολογούσε, ήταν κατάλληλοι για όλα, ικανοί τόσο για τούς μεγαλύτερους ηρωισμούς 
και για τις πιο έξαλλες αυτοθυσίες, όσο και για τις ποταπότερες
ληστρικές πράξεις και για την πιο βρώμικη διαφθορά. Η 
προσωρινή κυβέρνηση τούς πλήρωνε 1 φράγκο και 50 λεφτά 
τη μέρα, δηλ. τούς αγόραζε. Τούς έδωσε Ιδιαίτερη στολή, δηλ. 
τούς έκανε να διακρίνονται εξωτερικά από τούς μπλουζοφορεμένους εργάτες. Για αρχηγούς, είτε τούς όρισαν αξιωματικούς 
από τον ταχτικό στρατό, είτε αυτοί οι ίδιοι εκλέγανε νεαρά 
μπουρζουαζόπαιδα που τα παχιά τους λόγια για τον υπέρ πατρίδος θάνατο και την αφοσίωση στη δημοκρατία τούς συνάρπαζαν. 

"Έτσι, μπροστά στο παρισινό προλεταριάτο ορθωνόταν ένας 
στρατός από 24.000 νέους, γερούς, ριψοκίνδυνους άνδρες, ένας 
στρατός βγαλμένος μέσα άπ' το ίδιο του το περιβάλλον. ‘’

Κάρλ Μάρξ ,  Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία

Χθες βράδυ ενσαρκώθηκε αυτό που εδώ και τρία χρόνια σχεδιάζεται. Το λούμπεν προλεταριάτο της χώρας με την νομική, οικονομική και πολιτική κάλυψη των φασιστών καθώς και με την ανοχή του αστικού κράτους δολοφονεί εργάτες μέσα σε εργατικές γειτονιές.

Η χαρά της εκδίκησης είναι η οργάνωσή της

Κατερίνα Νικολαΐδου, Έυη Μαυροφρύδη

Ο δικαστικός και πολιτικός Λε Σαπελιέ το 1791 στην Γαλλία, θέλοντας να βγάλει παράνομες τις απεργίες και τα συνδικάτα είχε πει: ''Είναι ώρα να προλάβουμε την ανάπτυξη αυτής της ανακατωσούρας, δηλαδή, τον συνασπισμό που κάνουν οι εργάτες για να πετύχουν την αύξηση της τιμής της εργάσιμης μέρας και για να μετριάσουν την απόλυτη εξάρτηση που είναι σχεδόν σαν τη σκλαβιά. Πρέπει οπωσδήποτε να τους καταπιέσουμε... και γιατί? Γιατί οι εργάτες επιτίθενται με τον τρόπο αυτό στην ελευθερία των αφεντικών τους''.

Η φράση αυτή λοιπόν συνοψίζει την κυβερνητική πολιτική των τελευταίων 3 χρόνων, με αποκορύφωμα την αποδιάρθρωση του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την εξατομίκευση των συμβάσεων εργασίας. Η αποστέρηση από τα συνδικάτα του βασικού τους ρόλου, του καθορισμού, δηλαδή, της αμοιβής και των όρων εργασίας των εργαζομένων ενισχύει ακόμα περισσότερο το αίσθημα της ματαιότητας της συλλογικής διεκδίκησης και αγώνα για τον κόσμο της εργασίας που με τη σειρά του διευκολύνει την περαιτέρω συμπίεση των εργασιακών δικαιωμάτων. Επειδή όμως τίποτα δεν γίνεται χωρίς ολοκληρωμένο σχέδιο η αιτιολόγηση της κατάργησης της συλλογικής αυτονομίας πρέπει να αποκτήσει και ιδεολογικό περίβλημα για την κυβέρνηση. Με την ανάδειξη περιπτώσεων διεφθαρμένων συνδικαλιστών που σε αγαστή συμπόρευση με τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές του παλαιού δικομματισμού και των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων σπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα προκειμένου να στήνουν πελατειακά δίκτυα προς όφελος των κυβερνήσεων, επιχειρούν μια γενικευμένη επίθεση στην έννοια του συνδικαλισμού και της συλλογικής εκπροσώπησης. Για την επιτυχία του σχεδίου αυτού επιστρατεύεται πολύ πλούσιο λεξιλόγιο όπως ''Φαγοπότι στα συνδικάτα'', ''Όργιο σκανδάλων από συνδικαλιστές'', ''Περίσσιο θράσος διέπει τους συνδικαλιστές'' κ.τ.λ. Δεν κάνει, λοιπόν, καθόλου εντύπωση η μεθοδευμένη στόχευση του συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς μέσα από αυτούς τους χαρακτηρισμούς αποκτά δικαιολογητική βάση η αποδιάρθρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η επί της ουσίας κατάργηση της βασικής ύλης των συνδικάτων που ντύνεται το μανδύα του «χτυπήματος» του διεφθαρμένου παλαιού μεταπολιτευτικού κόσμου.

ΧΙΠΣΤΕΡΙΣΜΌΣ: ΤΟ ΑΝΏΤΑΤΟ ΣΤΆΔΙΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ

”Όχι τυχαία και τα δυο μεγάλα έργα της ωριμότητας του Μαρξ, που επιχειρούν να παρουσιάσουν την καπιταλιστική κοινωνία στο σύνολο της και να δείξουν το βαθύτερο χαρακτήρα της, αρχίζουν με την ανάλυση του εμπορεύματος. Πράγματι, δεν υπάρχει πρόβλημα σ’αυτή τη βαθμίδα ανάπτυξης της ανθρωπότητας που να μην παραπέμπει, σε τελευταία ανάλυση, σ’αυτό το ζήτημα και η λύση του να μην πρέπει να αναζητηθεί στη λύση του αινίγματος της δομής του εμπορεύματος.[...] πράγματι, μπορεί να ανακαλυφθεί στη δομή της εμπορευματικής σχέσης το μοντέλο όλων των μορφών αντικειμενοποίησης και όλων των αντίστοιχων σ’αυτές μορφών της υποκειμενικότητας στην αστική κοινωνία”

Γκ. Λούκατς, Ιστορία και ταξική συνείδηση

Θέλουνε τον Πειραιά

Ο Πειραιάς είναι μια πόλη με πολλές ιδιαιτερότητες και πόλη εξαιρετικής σημασίας για το ελληνικό ΚΚ. Είναι μια απέραντη εργατούπολη πάνω από το σβέρκο της πρωτεύουσας, είναι η  εργατική τάξη που αναπνέει βαριά πάνω από το σβέρκο της εξουσίας. Ο Πειραιάς είναι το επαναστατικό υποκείμενο στην Ελλάδα.

ΚΚΕ: Ανακοίνωση για τη δολοφονική επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής σεβάρος στελεχών του ΚΚΕ

pdf

email

Print

«Το ΚΚΕ καταγγέλλει την ύπουλη και δολοφονική επίθεση μελών της Χρυσής Αυγής χτες το βράδυ στο Πέραμα, σε βάρος μελών και στελεχών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που έκαναν αφισοκόλληση προπαγανδίζοντας το 39ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή". Από τη δολοφονική επίθεση υπήρξαν εννιά τραυματίες στελέχη του ΚΚΕ, που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο. Μεταξύ αυτών, ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, Σωτήρης Πουλικόγιαννης και άλλα μέλη της διοίκησης.

Ο τρόπος που έδρασαν και τα εργαλεία της επίθεσης -με αυτοκίνητα και μηχανάκια βγήκαν από τα γύρω στενά και ύπουλα επιτέθηκαν στα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ με σιδερολοστούς και κοντάρια, στην άκρη των οποίων είχαν προσαρμόσει αιχμηρά αντικείμενα- αποδεικνύουν το δολοφονικό χαρακτήρα της επίθεσης.