Τι φταίει;

Στις περίεργες μέρες που ζούμε στον κόσμο της αριστεράς, δηλαδή στον κόσμο που απαρτίζει αυτό που λέμε πόλο της προόδου υπάρχει ένας έντονος προβληματισμός γιατί ο λαός δεν ξεσπά. Γιατί υπάρχει αυτή η τόσο έκδηλη αναντιστοιχία ανάμεσα στην βιαιότητα των μέτρων και την παθητικότητα του λαού

Έχει ακόμα λεφτά ο κόσμος, λεν κάποιοι. Κάποιοι άλλοι πάλι λεν πως είναι νωρίς ακόμα. Όταν φτάσουμε στον οικονομικό πάτο, τότε ο κόσμος θα ξεσηκωθεί, δηλαδή, θα εκδηλώσει την οργή του προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Άλλοι πάλι λεν πως μας ψεκάζουν γι’ αυτό και η νωχελική μας στάση, άλλοι πως το ελληνικό πνεύμα εκφυλιστικέ και πως ο Έλληνας έχασε την μαχητικότητα που τον διέκρινε στις προηγούμενες γενιές και πως έγινε καναπεδάτος, τέλος άλλοι λένε πως τα ΜΜΕ με τους πανίσχυρους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς τους είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της κατάστασης. Για να μην τα πολυλογώ υπάρχουν διάφορες απόψεις που προσπαθούν να εξηγήσουν αυτή την παρατεινόμενη αδράνεια του λαού απέναντι σ’ αυτήν την χωρίς προηγούμενο επίθεση.

Εμείς θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια διαφορετική απάντηση στον παραπάνω προβληματισμό. Γιατί ένας λαός δεν ξεσηκώνεται; Γιατί ένας άνθρωπος δεν ξεσηκώνεται και κάθεται στ αβγά του παρόλο που τον χτυπάνε ανελέητα; Για ν’ απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σε ένα άλλο προηγούμενο ερώτημα. Πότε ένας άνθρωπος και κατ’ επέκταση πότε ένας λαός ξεσηκώνεται;

Κατά την γνώμη μας ένας άνθρωπος ξεσηκώνεται, φωνάζει διαμαρτύρεται, μάχεται όταν συμβαίνουν ταυτόχρονα δυο προϋποθέσεις. Η πρώτη κι απαραίτητη προϋπόθεση για ν’ αντιδράσει κάποιος είναι να θιχτεί. Δηλαδή να του κάνεις κάτι το οποίο θα θίξει τα συμφέροντα του σε μικρό , μέτριο ή μεγάλο βαθμό. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι να πιστεύει πως με αυτή την αντίδραση θα ωφεληθεί, δηλαδή να ξέρει πως θα καταφέρει να πείσει τον άλλο να υπαναχωρήσει διότι αν δεν υπαναχωρήσει τότε θα ακολουθήσει κάποιον άλλο δρόμο και θα εξαναγκάσει τελικά το άλλον σε υπαναχώρηση. Αν κάποιος πχ μπει στο σπίτι σου και σου κλέψει  την τηλεόραση εσύ ξέροντας πως αυτός θα υποστεί συνέπειες αν δεν σου την επιστρέψει, φωνάζεις και τη ζητάς πίσω. Αν ήξερες πως αυτός θα παρέμεινε ατιμώρητος και πως αν φωνάξεις και πολύ  μπορεί τελικά να βρεις εσύ τον μπελά σου τότε μπορεί και να μην έλεγες τίποτα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Υπάρχει η πρώτη προϋπόθεση, δηλαδή η επίθεση στις κατακτήσεις του λαού, αλλά δεν υπάρχει η δεύτερη, δηλαδή η ελπίδα πως με τους αγώνες θα βγει κάτι καλύτερο. Εδώ είναι το κλειδί της όλης υπόθεσης, πως ο κόσμος είναι απογοητευμένος και κυρίως η μερίδα του που εμείς προσδοκούμε να ξεσηκωθεί.

Όλοι μας βιώνουμε την κρίση, αρκετοί αντιλαμβάνονται πως η κρίση αυτή είναι παγκόσμια ,αλλά μέχρι εδώ. Λίγοι έχουν καταλάβει , από τον γενικό πληθυσμό λέω πάντα, πως η κρίση είναι δομική και ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που αμφισβητούν έστω και θεωρητικά τον καπιταλισμό ως σύστημα. ο πολύς  κόσμος προς το παρόν δεν θέλει να ανατραπεί ο καπιταλισμός διότι δεν πιστεύει πως αυτή η κρίση είναι δομική αλλά θεωρεί πως έγινε κακοδιαχείριση, πως φταιν τα λαμόγια και άρα μπορούμε κάνοντας διορθωτικές κινήσεις εντός καπιταλισμού να τα ξαναφτιάξουμε όλα όπως και πριν .Δεύτερον στον πολύ  κόσμο δεν υπάρχει αυτό που λέμε κάποιο όραμα, κάποιο όνειρο για κάποια κοινωνία άλλη, πιο καλή από αυτή. Η μόνη εναλλακτική κοινωνία που γνώρισαν ήταν οι πρώην λαϊκές δημοκρατίες οι οποίες τελικά ηττηθήκαν, άρα σου λεν. Να ξεσηκωθώ, για να πάω, που; Προς ποια κατεύθυνση.

Είναι κατανοητές κατά τη γνώμη μου αυτές οι ανησυχίες και αυτοί οι προβληματισμοί και εδώ ακριβώς πρέπει να δουλέψει σε αυτή τη φάση η σύγχρονη επαναστατική αριστερά, στο να δώσει στον κόσμο να καταλάβει πως αυτό το σύστημα ζει πλέον από τις σάρκες μας και άρα πρέπει να ανατραπεί, να δείξει πως μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν, το θεωρητικό μας οπλοστάσιο είναι γεμάτο από επιχειρήματα ικανά να πείσουν, και τρίτον να δώσει ένα όραμα για μια άλλη κοινωνία που θα κυβερνούν οι άνθρωποι του μόχθου κι όχι οι βδέλλες και τα παράσιτα. Πως θα γίνει αυτό; Δεν λέω πως είναι εύκολο πράγμα, δεν λέω πως μπορεί να γίνει από την μια μέρα στην άλλη αλλά σίγουρα μπορεί να γίνει. Τα πλεονεκτήματα που έχουμε σε αυτόν τον αγώνα μπορεί να μην είναι πολλά αλλά σίγουρα υπάρχουν.

Όταν ο άλλος βιώνει την οικονομική λεηλασία ίσως καθίσει με μεγαλύτερη προσοχή να σε ακούσει γιατί και αυτόν τον ενδιαφέρουν οι αιτίες της οδύνης του. Δηλαδή οι πρόθυμοι ν’ ακούσουν σε καιρούς κρίσης είναι πιο πολλοί απ ο,τι σε φάση ομαλής λειτουργιάς του καπιταλισμού. Επίσης στις κρίσεις εκτός από εργάτες θίγονται και άλλες οικονομικές τάξεις όπως πχ μικροαστοί ακόμα και μεσοαστοί επιστήμονες κτλ, άρα δυνητικά αυξάνουν κατά πολύ τα αυτιά που θα σε ακούσουν

Δεύτερον ,το θεωρητικό σου οπλοστάσιο έχει πολύ μεγάλη γκάμα επιχειρημάτων που μπορούν να πείσουν πως και δομική είναι αυτή η κρίση και πως η ανατροπή του καπιταλισμού είναι μονόδρομος. Αρκεί να γίνει από την πλευρά της αριστεράς μαζική και συντονισμένη προσπάθεια να φτάσουν τα επιχειρήματα αυτά στον πολύ τον κόσμο

Τρίτον, επιστράτευση των καλλιτεχνών σε αυτή την προσπάθεια. Με ένα τραγούδι, με μια παράσταση , με ένα ποίημα μπορείς να πεις πολλά σε λίγο χρόνο . Εξάλλου η τέχνη είναι και αυτή ένα κεντρί που βγάζει τον κόσμο στους δρόμους

Τέταρτον. Κάθε επιτυχία αλλά και αποτυχία του κινήματος στο παρελθόν από τον Σπάρτακο έως το ΕΑΜ και από την Οκτωβριανή επανάσταση έως την επανάσταση της Κούβας μπορούμε να τις προβάλλουμε στον κόσμο ως πολύτιμες εμπειρίες του παρελθόντος , ως τεχνογνωσία για ένα καλύτερο μέλλον.

Μπορεί ο δρόμος να ναι ανηφορικός αλλά η θέα από ψηλά αξίζει.