Ω εποχή μου θυμίζεις τον Καίσαρα

Χθες το βράδυ το αστικό κοινοβούλιο ξεγυμνώθηκε παντελώς .
Ξεγυμνώθηκε από την υποτιθέμενη σπουδαιότητα του, από το υποτιθέμενο μεγαλείο του, από την υποτιθέμενη μεγαλοπρέπεια του. Ξεγυμνώθηκε και έγινε αυτό που πραγματικά είναι, μια αρένα, ίδια κι απαράλλαχτη με εκείνες της Ρώμης, μια αρένα γεμάτη όχι όμως από χριστιανούς και λιοντάρια, αλλά μόνο από λιοντάρια. Λιοντάρια που δεν μιλούν για πράγματα ουσίας, βλέπεις η αλήθεια δεν λέγεται εύκολα, αλλά ορμάν το ένα στο άλλο με βρισιές, κατηγορώντας ο ένας τον άλλο για παχυσαρκία και ο άλλος τον πρώτο για κωλοφαρδία.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, υπήρξε και μια παραδοξότητα, υπήρξε μια μικρή ομάδα ανθρώπων, ανάμεσα στους λέοντες, που ενώ λεν και ξαναλέν πως το αστικό κοινοβούλιο δεν είναι παρά ένας μπερντές με καραγκιόζηδες το σεβάστηκαν, ως κοινοβούλιο, πιο πολύ απ όλους. 

Αυτή η μικρή ομαδούλα δεν ούρλιαζε, δεν απειλούσε δεν έβριζε, όταν τους έδιναν τον λόγο, βάζανε τα γυαλιά τους, βγάζανε από τις τσέπες τα χαρτιά τους και μιλούσανε ανθρώπινα. Αυτοί δεν μοιάζανε με καραγκιόζηδες, δεν έμοιαζαν με λιοντάρια. Μήπως ήταν τάχα οι χριστιανοί; Δεν μπορεί, θα ταν κι αυτό άλλη μια παραδοξότητα , γιατί οι ίδιοι λεν πως ούτε χριστιανοί δεν είναι, ούτε μουσουλμάνοι, λεν πως είναι άνθρωποι και νοιάζονται για τον ανθρώπινο πόνο, την ανθρώπινη δυστυχία απ όπου κι αν προέρχεται, απ όποια ράτσα κι απ όποιο θρήσκευμα.

Αυτοί η χούφτα άνθρωποι δεν ούρλιαξαν, δεν έβρισαν, και δεν απείλησαν. Σκόρπισαν όμως τον φόβο και την οργή των λιονταριών, το φόβο και την οργή των Καραγκιόζηδων.

Αυτοί η χούφτα άνθρωποι με τα με τις χαμηλές φωνές τους, με τα γυαλάκια τους, με  τα διπλωμένα στις τσέπες χαρτάκια τους καλά κάνετε και τους φοβάστε, γιατί αυτοί εδώ ήρθαν να σας ανατρέψουνε, α σας διώξουνε, ήρθαν να μας διδάξουν πως αν δεν ξεκουμπιστείτε από εδώ , εμείς δεν πρόκειται να δούμε ούτε ψωμί , ούτε ειρήνη.