Περισσότεροι από 1.100 νεκροί και 2.000 ήταν οι τραυματίες από την κατάρρευση του εννιαόροφου κτιρίου του συγκροτήματος Rana Plaza στο Μπανγκλαντές τον περασμένο Απρίλη.
Η τραγωδία αυτή ίσως να είχε αποφευχθεί, αν ο Σοχέλ Ράνα, ο ιδιοκτήτης του Rana Plaza, με εξουσία απεριόριστη, που φέρεται να είναι αναμεμειγμένος σε εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, είχε ακούσει το μηχανικό που τον επισκέφθηκε την προηγούμενη ημέρα για να ζητήσει την εκκένωση του κτιρίου, λόγω των ρωγμών που είχαν δημιουργηθεί.
Το Μπανγκλαντές θεωρείται «παράδεισος» της δυτικής βιομηχανίας μόδας, όπως η PRIMARK, Benetton, Le Bon Marche, Mango κ.ά.
Η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων σε αυτές είναι γυναίκες νεότερες από 30 ετών που εργάζονται με βάρδιες 12-18 ώρες και αμείβονται συνήθως με ένα βασικό μισθό 28 ευρώ το μήνα, ράβοντας ρούχα των οποίων ο τζίρος φτάνει τα 5 δισ. δολάρια το χρόνο.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, αποκαλύφθηκε ότι το 68% των γυναικών του Μπανγκλαντές πάσχουν από χρόνια κόπωση και αδυναμία, γαστρικά έλκη λόγω υποσιτισμού, πόνοι στο στήθος, στην πλάτη, στις αρθρώσεις λόγω συνθηκών εργασίας, από ουρολοιμώξεις, καθώς δεν τους επιτρέπεται να αφήσουν τη ραπτομηχανή για να πάνε στην τουαλέτα. Όλα αυτά μαζί με τη σεξουαλική παρενόχληση από επιστάτες και φύλακες.
Σύμφωνα με έρευνα της Action Aid, το 94% των θυμάτων, γυναίκες που επέζησαν αλλά και οι συγγενείς των αδικοχαμένων εργατριών αυτής της τραγωδίας, ακόμη περιμένουν κάποια αποζημίωση, σύμφωνα με την περίφημη εταιρική κοινωνική ευθύνη η οποία κατά τα λεγόμενα της ΕΕ έχει πολύ στενή σχέση με την ηθική των επιχειρήσεων!
Είναι δηλαδή ένα πλέγμα νόμων και κανόνων για την προστασία του περιβάλλοντος κατά τη διαδικασία παραγωγής που προστατεύει και προάγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτό το πλαίσιο αποτελεί μία βάση ώστε οι εταιρείες να υιοθετούν έναν κώδικα δεοντολογίας που προάγει την ποιότητα ζωής, την εκπαίδευση και επιμόρφωση των εργαζομένων και άλλα φαιδρά. Δηλαδή, έτσι όπως ακριβώς έδρασαν οι ευρωπαϊκές καπιταλιστικές επιχειρήσεις στο Μπανγκλαντές και δρουν ανά τον κόσμο.
Αυτός είναι ο καπιταλισμός που θα επιβιώνει όσο η εργατική τάξη, οι γυναίκες της εργατικής τάξης που αποτελούν διαχρονικό καύσιμο για την κερδοφορία του κεφαλαίου δεν αποφασίσουν άφοβα και οργανωμένα να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές του μόχθου τους και να διαφεντέψουν τον πλούτο που παράγουν.
Της Κάλι Καρά
Δυστυχώς σύντροφοι αυτές οι εικόνες δεν είναι μόνο ένα θλιβερό παρόν που εξελίσσεται σε μια χώρα πολύ μακρινή από τη δική μας σε μια περίοδο παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης αλλά θα είναι και ένα αποτρόπαιο μέλλον σε μια περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Θα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας εάν δεν ξυπνήσουμε και δεν πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας, εάν δεν αμφισβητήσουμε έμπρακτα και οργανωμένα το καπιταλιστικό σύστημα παγκοσμίως και εάν δεν αρχίζουμε σιγά σιγά να μιλάμε για έναν άλλο τρόπο παραγωγής που θα έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι τα κέρδη
Η παραπάνω προσέγγιση δε είναι καθόλου συναισθηματική και να εξηγηθώ. Οι άνθρωποι που διοικούν τις επιχειρήσεις εκείνες μη φανταστείτε πως είναι τίποτα ψυχικά διαταραγμένα άτομα που αν τα αντικαταστήσουμε με κάποιους φιλεύσπλαχνους θα λυθεί το πρόβλημα. Είναι άτομα που λειτουργούν με βάση την ψυχρή λογική.
Στο καπιταλιστικό σύστημα μια επιχείρηση για να επιβιώσει και να γίνει ανταγωνιστική σε σχέση με τις άλλες που δραστηριοποιούνται στον ίδιο κλάδο παραγωγής πρέπει να παράξει το προϊόν της στη μέγιστη ποσότητα, με τη μέγιστη ποιότητα στο μικρότερο δυνατό κόστος, δηλαδή στο μέγιστο δυνατόν κέρδος. Αν το καταφέρει αυτό τότε είναι πράγματι ανταγωνιστική και ενδέχεται πολύ σοβαρά να βγεί ζωντανή από την κρίση ενώ οι άλλες επιχειρήσεις του ίδιου κλάδου να κλείσουν.
Πως όμως μια επιχείρηση μπορεί να μειώσει το κόστος παραγωγής των προϊόντων της ; Πολύ απλά, ξεζουμίζοντας τους εργάτες της. Βάζει τους εργάτες να δουλέψουν το μέγιστο δυνατό που μπορούν δίνοντάς τους τη ελάχιστη δυνατή αμοιβή για να επιβιώσουν, ώστε την επόμενη μέρα να είναι ικανοί να ξαναεργαστούν.
Όταν λοιπόν οι επιχειρήσεις που βγαίνουν ζωντανές από τις οικονομικές κρίσεις είναι εκείνες που ζορίζουν μέχρις εσχάτων τους εργάτες τότε οι μελλοντικές επιχειρήσεις που θα δημιουργηθούν σε μια μελλοντική φάση καπιταλιστικής άνθησης θα είναι φτιαγμένες ακριβώς σε αυτά τα πρότυπα στυγνής εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργατικής δύναμης.
Έτσι λοιπόν αυτές οι εικόνες που βλέπουμε και διαβάζουμε όπως στο παραπάνω άρθρο δεν είναι ένα θλιβερό παρόν αλλά μια ματιά σε ένα εφιαλτικό μέλλον, είναι μια κόλαση που σχεδιάζεται και ετοιμάζεται για εμάς, δηλαδή για μένα και για σένα.
Αυτό το πράγμα πρέπει να το κατανοήσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται και όσο γίνεται σε μεγαλύτερο βάθος και να το σταματήσουμε.
Τα διάφορα οικονομικά συστήματα πρέπει να υπάρχουν για να υπηρετούν τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους και όχι το αντίστροφο. Αυτή όμως η κοινωνία που ονειρευόμαστε δεν χτίζεται ανώδυνα, χωρίς σύγκρουση και κόστος.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου