Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Antonio Gramsci-Η Aντίδραση

Antonio Gramsci
Η Αντίδραση
Avanti!, 17 Οκτώβρη 1920
Μτφρ.: Lenin Reloaded

[...] Αναμφίβολα, η Αντίδραση στην Ιταλία δυναμώνει και θα επιδιώξει να επιβληθεί δια της βίας ανά πάσα στιγμή: η Αντίδραση, η οποία υπήρχε πάντα, η οποία υπακούει τους δικούς της νόμους εξέλιξης, και η οποία θα αποκορυφωθεί στην πιο θηριώδη τρομοκρατία που έχει ποτέ γνωρίσει η ιστορία. Δεν είναι τυχαίο σήμερα ότι ολωνών τα μάτια είναι καρφωμένα στο Φιούμε και τη Δαλματία, στον Ντ' Ανούντσιο, τον Μίλλο και τον Καβίλια. Η Αντίδραση είναι παράγωγο της αποτυχίας του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Είναι παράγωγο των οικονομικών συνθηκών στις οποίες εξανάγκασε τον ιταλικό λαό ο καπιταλισμός. Είναι παράγωγο των εθνικιστικών αυταπατών και των οπορτουνιστικών ψευδαισθήσεων ενός κράτους που δεν μπορεί πλέον να εγγυηθεί τη διατροφή, το ρουχισμό, τη στέγαση του πληθυσμού. Η Αντίδραση είναι η προσπάθεια να ξεφύγουμε από την τωρινή κατάσταση μέσω ενός νέου πολέμου. Είναι η προσπάθεια να διορθωθεί το κρατικό έλειμμα με την επιδρομή σε γειτονικά έθνη. Είναι η φυσιολογική, βιολογική έκφραση του καθεστώτος της εθνικής και ατομικής ιδιοκτησίας, καθώς μάχεται με νύχια και με δόντια να σωθεί απ' την άβυσσο.

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Προοικονομία


 



<<Μες στην αγκάλη το απονήρευτο κρατώντας μωρουδάκι,
το γιο του Εχτόρου το μονάκριβο, πανώριο σαν αστέρι'
Σκαμάντριο το 'κραζε ο πατέρας του και Καστραφέντη ο κόσμος'
τι ο Έχτορας ήταν που διαφέντευε το κάστρο μοναχός του.
Κι αυτός δίχως μιλιά αχνογέλασε σαν είδε τον υγιό του'
και δίπλα του η Αντρομάχη στάθηκε με μάτια δακρυσμένα,
το χέρι του 'σφιξε, του μίλησε κι αυτά του λέει τα λόγια:
« Απ᾿ την ορμή την ίδια σου, άμοιρε, θα βρεις το θάνατο σου,
και το μωρό σου δε σπλαχνίζεσαι κι ουδέ τη μαύρη εμένα,
που γρήγορα θα μείνω χήρα σου᾿ τι ευτύς οι Αργίτες όλοι
θα σε σκοτώσουνε χιμίζοντας. Μ᾿ αν είναι να σε χάσω, 
ν᾿ ανοίξει η γη να μπω καλύτερα χίλιες φορές, τι πια άλλη 
δε θα 'χω ζεστασιά, αν μου πέθαινες, τρανούς μονάχα θα 'χω 
καημούς>>
                                                                                  
                                                                                Ιλιάδα

 

Στην παραπάνω σκηνή από την Ιλιάδα η γυναίκα του Έκτορα η Ανδρομάχη προλέγει τον χαμό του άνδρα της πριν αυτός συμβεί και θρηνεί προκαταβολικά γιαυτό. 

Αυτή η αφηγηματική τεχνική με την οποία ο συγγραφέας προϊδεάζει για το πως θα εξελιχθεί η πλοκή του έργου βάζοντας φράσεις στο στόμα των πρωταγωνιστών λέγεται προοικονομία και χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα από αρχαίους και σύγχρονους συγγραφείς 

Στοιχεία προιοκονομίας δεν βρίσκουμε μόνο στην τέχνη αλλά και στην ιστορία. Πολλές φορές μέσα στους αιώνες συνέβησαν γεγονότα τα οποία κατά μια έννοια μαρτυρούσαν την εξέλιξη των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Η εξέγερση του Σπαρτάκου με σκοπό την κατάργηση της δουλείας ήταν ένα δείγμα προοικονομιας στην ιστορία. Όταν ο Σπάρτακος εξεγέρθηκε και απαίτησε την κατάργηση της δουλειάς η τότε κοινωνία κατέπνιξε αυτή την επανάσταση μιας και στις τότε κοινωνίες θεωρούνταν αδιανόητο να μην υπάρχουν δούλοι. Από τότε πέρασαν χιλιάδες χρόνια και ήρθε  ο διαφωτισμός και η Γαλλική επανάσταση για να διακηρύξει την κατάργηση της δουλειάς 

Άλλο παράδειγμα προιοκονομίας στην ιστορία ήταν η ιδέα της παγκοσμιοποίησης από τον Μ. Αλέξανδρο. Αυτό που οραματίστηκε ο Αλέξανδρος τότε, μια παγκόσμια πολυπολιτισμική αυτοκρατορία στην εποχή του φάνταζε αδιανόητο. Προσπάθησε να το δημιουργήσει κάνοντας μια γιγαντιαία για την εποχή εκστρατεία και τελικά απέτυχε. Πέρασαν όμως αρκετοί αιώνες και σήμερα η παγκοσμιοποίηση είναι μια πραγματικότητα 

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Για τη συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις - Η περίπτωση του ΚΚ Χιλής

Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως διεκδικητή του βασικού ρόλου στη συγκρότηση του σοσιαλδημοκρατικού πόλου εναλλαγής στην αστική διακυβέρνηση και η προβολή του στόχου της «κυβέρνησης της αριστεράς», όπως αποτυπώθηκε και στο ιδρυτικό του συνέδριο και η δεδηλωμένη άρνηση του ΚΚΕ να συμμετάσχει ή να τη στηρίξει, ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα τη συζήτηση για τη στάση των ΚΚ απέναντι σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού που αυτοχαρακτηρίζονται ως «αριστερές», «αντιιμπεριαλιστικές», «αντιμονοπωλιακές».
Από ένα μεγάλο φάσμα πολιτικών δυνάμεων του οπορτουνισμού, οι κυβερνήσεις αυτές προβάλλονται είτε ως καθεαυτό πολιτικός στόχος είτε ως μια εξέλιξη που μπορεί να συμβάλει στην όξυνση της ταξικής πάλης, που μπορεί να γίνει κρίκος για ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας εφ' όσον έχει τη στήριξη του εργατικού κινήματος.