Του Βαγγέλη Ζέρβα.
Οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων έφεραν για άλλη μια φορά στο προσκήνιο το ζήτημα της στοχοποιήσης όχι μόνο του εργατικού κινήματος και των πολιτικών του οργανώσεων αλλά και γενικότερα όποιου αμφισβητεί την σημερινή πολιτική και το σύστημα που την γεννά. Ο καταιγισμός εμφυλιοπολεμικών δηλώσεων από κυβερνητικά στελέχη, η επιχείρηση αξιοποίησης των γεγονότων με την Χρυσή Αυγή με την χρήση του τρομονόμου, οι τροπολογίες στο κοινοβούλιο για την ποινικοποίηση της αντίθεσης στην Ε.Ε και τις αποφάσεις του Συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ, οι συνεχιζόμενες διώξεις συνδικαλιστών για εργατικές κινητοποιήσεις και μελών αριστερών οργανώσεων και εφημερίδων (με «λαγό» τους Ναζί είτε πριν είτε μετά την «εξάρθρωση» τους), είναι μόνο ορισμένα παραδείγματα. Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: μέσα από την επικοινωνιακή επίθεση και τον γενικότερο κλίμα αυταρχισμού, τον καταιγισμό δηλώσεων, τα κατασταλτικά μέτρα, συνολικά την κινητοποίηση των αστικών μηχανισμών, να διαμορφωθεί ένα κλίμα ποινικοποίησης κάθε αντίστασης και εκφοβισμού της κοινωνίας όπου τελικά αυτός που θα «έχει μικρόφωνο» θα πρέπει πρώτα να έχει υπογράψει ένα πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων όπου ουσιαστικά θα καταδικάζει οποιαδήποτε αντίθεση στην κυρίαρχη πολιτική.
Η γενίκευση του κλίματος αυταρχισμού πολλές φορές εμφανίζεται σαν ζήτημα πολιτικής τακτικής της κυβέρνησης όμως στην ουσία είναι η έκφραση-στην σημερινή συγκυρία - της αστικής στρατηγικής, που πηγαίνει πολύ πιο πέρα και από κόμματα και από «ακραίες φωνές». Στρατηγικής που αντανακλά γενικότερες αντιδραστικές αλλαγές και έχει εγγεγραμμένη την μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας και την συρρίκνωση/κατάργηση των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών της προηγούμενης περιόδου. Πάντα σε περιόδους κρίσης ο διακόπτης του μηχανισμού του αστικού κράτους γυρίζει και ενισχύει τους μηχανισμούς καταστολής απέναντι σε αυτούς της συναίνεσης, διαμορφώντας το έδαφος και για αντίστοιχες πολιτικές.
Αυτό γίνεται και στην Ελλάδα που οι κρίση έχει πάρει διαστάσεις κοινωνικής καταστροφής: απαξίωση παραδοσιακών αστικών πολιτικών μηχανισμών ενσωμάτωσης, ακροδεξιά κυβερνητική διαχείριση και ανάπτυξη του ναζισμού με συγκροτημένη μορφή πολιτικού κόμματος. Το σκηνικό της κατασταλτικής στροφής και του γενικευμένου πογκρόμ απέναντι στο εργατικό κίνημα και την αριστερά είναι το πρακτικό αποτέλεσμα που ζούμε όλο αυτό το διάστημα. Όμως ταυτόχρονα δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος: η ανυπαρξία άλλης αστικής στρατηγικής πέρα από τα μνημόνια ενισχύει την πολιτική απονομιμοποιήση και τις κοινωνικές αντιστάσεις. Αυτό δημιουργεί την ανάγκη για νέες κατασταλτικές παρεμβάσεις που δημιουργούν νέα προβλήματα κλπ. Σε όλο αυτόν τον κύκλο οι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί συνεχώς αυτονομούνται και αρχίζουν, μέσα από συνεργασίες αλλά και εσωτερικές συγκρούσεις, να κινούνται σε άλλους ρυθμούς. Το εκτεταμένο κρατικό-παρακρατικό δίκτυο που ήρθε στο φώς μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν είναι ενδεικτικό. Η συνεχής διολίσθηση προς ένα γενικευμένο κλίμα αυταρχισμού, φόβου και καταστολής εξαπλώνεται.
Η προσπάθεια τεχνητής αναβίωσης του αντικειμενικά προβοκατόρικου ρόλου της «τρομοκρατίας», ήταν εδώ και καιρό αναπόσπαστη πλευρά όλων των αυτών των σχεδιασμών. Συνεχής διαρροή τρομοκλιματος από τα ΜΜΕ, ορφανά χτυπήματα, χτυπήματα που έβλεπαν το φως τους πολλούς μήνες μετά (με κείμενα που τμήματα τους ήταν γραμμένα στην…….καθαρεύουσα), σε συγκυρίες που δοκιμάζονταν οι κυρίαρχες πολιτικές (όπως με την ΕΡΤ). Από το Σεπτέμβριο όλα αυτά πήραν διαστάσεις παροξυσμού. Τρομοκρατικά χτυπήματα άρχισαν να….προαναγγέλλονται από τα ΜΜΕ και τους κρατικούς μηχανισμούς, ενώ μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις συλλήψεις της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής άρχισαν οι εξαγγελίες και προβλέψεις για νεκρούς ακόμα και από κυβερνητικά στελέχη και οι ξαφνικές «επανεμφανίσεις» άφαντων ληστών και τρομοκρατών μαζί με τα απαραίτητα «τρομοσενάρια». To γεγονός το είχαν εντοπίσει Κομμουνιστικές και αριστερές εφημερίδες εδώ και μέρες (είχαμε αναδημοσιεύσει ένα σχετικό άρθρο του Ριζοσπάστη και εδώ στο ιστολόγιο). Τελικά η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της δικαίωσης της θεωρίας των δύο άκρων βρήκε την εφαρμογή της στην δολοφονική επίθεση στα μέλη της Χρυσής Αυγής στο Ν.Ηράκλειο.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούν πολλά για την συγκυρία και για το ποιος πραγματικά ωφελείται από μια τέτοια ενέργεια: Πραγματοποιείται ενώ οι ναζιστές είναι στριμωγμένοι πολιτικά, η ηγεσία τους βρίσκεται στην φυλακή και είναι σε εξέλιξη οι έρευνες για άλλα μέλη της, τον οπλισμό και τις οικονομικές τους διασυνδέσεις. Και σε μια περίοδο που η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί αναζητούν με αγωνία την επιβεβαίωση της θεωρίας των δύο άκρων, λίγα 24ωρα πριν την πρώτη πανεργατική απεργία μετά απο πολλούς μήνες, την εβδομάδα της διαπραγμάτευσης με την τρόικα που θα οδηγήσει σε νέα αντεργατικά μέτρα, τις μέρες που έρχεται στην βουλή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ο υπονομευτικός ρόλος μιας τέτοιας ενέργειας για το εργατικό κίνημα είναι λοιπόν δεδομένος. Είναι αδιάφορη εδώ η σεναριολογία για την μια η την άλλη εκδοχή της ταυτότητας, της αιτιολογίας η του περιεχομένου της. Το ζήτημα είναι που οδηγεί και ποιους εξυπηρετεί. Και η απάντηση βρίσκεται στο κλίμα που κατευθείαν (αφού το προετοίμαζαν και από καιρό) προσπαθούν να διαμορφώσουν, με τον εκφοβισμό και αποπροσανατολισμό της κοινωνίας και την νομιμοποίηση ενός νέου γύρου αντεργατικών και κατασταλτικών μέτρων.
Η αντίθεση σε τέτοιες ενέργειες πηγαίνει όμως πολύ πιο πέρα και από το ερώτημα της προβοκάτσιας που ιστορικά έχει αποτελέσει αδίστακτη τακτική διάφορων κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών που δεν γνωρίζει όρια. Το Κομμουνιστικό και το εργατικό κίνημα ιστορικά στάθηκαν απέναντι στις χρεοκοπημένες πρακτικές της ένοπλης βίας ατόμων η ομάδων, ανεξάρτητα απο την προέλευση τους. Και αυτό γιατί πρόκειται για αντιλήψεις που βασίζονται στην λογική των αυτόκλητων «εκδικητών», λογική που προβάλει αυτές τις ενέργειες απέναντι στον μαζικό πολιτικό αγώνα, τον μόνο τρόπο σήμερα να παλέψουν οι εργαζόμενοι για την δουλειά και το ψωμί, για μια άλλη οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας. Αυτές οι πρακτικές συνιστούν αστικές και μικροαστικές αντιλήψεις και για αυτό διαχρονικά χρησιμοποιήθηκαν από αντιδραστικά ρεύματα : από τους ακροδεξιούς παρακρατικούς μέχρι τους σκοταδιστές φονταμενταλιστές. Όσες φορές έγινε προσπάθεια να εμφανιστούν με «αριστερή» ιδεολογία κατέληξαν σε αδιέξοδα και τυχοδιωκτισμούς με καταστροφικά αποτελέσματα η εκφυλίστηκαν στην τυφλή βία και αξιοποιήθηκαν, όταν δεν κατασκευάστηκαν, από τους κάθε λογής κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς. Ολες οι πρακτικές που κατά καιρούς έμφανίζονται σε αυτές τις αντιλήψεις, οι πρακτικές της ληστείας, της κουκούλας, της μολότοφ, της ατομικιστικής «εξεγερσιακότητας», οι δολοφονικές επιθέσεις, οι μέθοδοι του υποκόσμου, τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, οι επαγγελματικές εν ψυχρώ εκτελέσεις από πιστολάδες που θυμίζουν συμβόλαια θανάτου κ.α., δεν έχουν καμία σχέση με το εργατικό κίνημα.
Οι φασίστες αντιμετωπίζονται μόνο με τον μαζικό αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας, στις γειτονιές, τα σχολεία, στους χώρους δουλειάς και όχι με φασιστικές και μαφιόζικες ενέργειες σαν αυτή στο Ν.Ηράκλειο, που στην πραγματικότητα τους ενισχύουν και τους θυματοποιούν. Η δολοφονική επίθεση στα μέλη της Χρυσής Αυγής είναι ενέργεια εχθρική προς τον αγώνα των εργαζομένων και σαν τέτοια θα πρέπει να αποδοκιμαστεί. Όποιο όνομα και να πάρει και όποια επιχειρηματολογία και αν προσπαθήσει να διατυπώσει.
Όμως οι πολιτικές θέσεις απέναντι σε όλα αυτά τα σκοτεινά σχέδια, αν και είναι αναγκαίες, δεν φτάνουν. Σε μια εποχή που το εργατικό κίνημα δίνει άνιση μάχη για την οργάνωση στους χώρους δουλειάς και την πάλη ενάντια στα αντεργατικά μέτρα, η καλύτερη απάντηση στους μηχανισμούς που εκτρέφουν η αξιοποιούν αυτές τις ενέργειες και στο κλίμα φόβου που προσπαθούν να δημιουργήσουν, είναι η μαζική συμμετοχή στην απεργία στις 6 Νοέμβρη, για να ακουστεί δυνατά η φωνή του ταξικού εργατικού κινήματος, της μόνης ελπίδας για να ανοίξει ο δρόμος αντίστασης και ανατροπής της αντεργατικής πολιτικής.
Ο Β.Ζέρβας είναι φαρμακουπάλληλος, μέλος της Tαξικής Ενότητας εργαζομένων στο φάρμακο και της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού "Μαρξιστική επιθεώρηση Praxis
πηγή PRAXIS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου