Χαλυβουργία, μια ιστορία βγαλμένη απ τα παλιά

 Περίπου αυτή την εποχή  λίγα χρόνια πριν ξεκίνησε μια από τις πιο σπουδαίες ταξικές μάχες, η μάχη των Χαλυβουργών του Ασπρόπυργου απέναντι στην εργοδοσία του Μάνεση. Αυτός ο σκληρός και άνισος αγώνας που κράτησε 272 ήμερες και τελείωσε με επικράτηση της εργοδοσίας έχει να μας δώσει αρκετά πολύτιμα συμπεράσματα ώστε οι μάχες που έρχονται να είναι νικηφόρες για την εργατική τάξη.

    Το πρώτο πράγμα που μπορεί να δει εξόφθαλμα κάποιος από αύτη την μεγαλειώδη προσπάθεια είναι πως οι εργάτες, το πιο ευάλωτο οικονομικά κομμάτι της καπιταλιστικά δομημένης κοινωνίας μπορεί και δίνει μάχες μέχρις εσχάτων, μάχες συντεταγμένες και οργανωμένες, μάχες που αντέχουν, παρά τις τεράστιες αντιξοότητες απέναντι στους προπαγανδιστικούς, συκοφαντικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους.

Άρα λοιπόν μέσα από αυτόν τον σπουδαίο αγώνα , μέσα από τούτη την ηρωική ήττα διαπιστώνουμε χειροπιαστά για νιοστή φορά πως το επαναστατικό υποκείμενο στον καπιταλισμό ήταν, είναι και θα είναι οι εργάτες. Αυτοί είναι η πρωτοπόρα τάξη, αυτή θα τραβήξει το κάρο, αυτή είναι που θα παλέψει μέχρις εσχάτων. Αυτή είναι που τελικά θα εμπνεύσει, θα συσπειρώσει και θα καθοδηγήσει και τις υπόλοιπες καταπιεσμένες οικονομικά τάξεις.

Δεύτερο πράγμα που μπορεί κάποιος να συμπεράνει από αυτόν τον αγώνα είναι πως για να κερδίσεις δεν χρειάζεται μόνο να είσαι παλικάρι και να ξέρεις να μάχεσαι, χρειάζεται και συντονισμένη προσπάθεια. Στην συγκεκριμένη λοιπόν περίπτωση και ενώ οι χαλυβουργοί του Ασπρόπυργου έδιναν  αυτή την άνιση πραγματικά μάχη απέναντι στον Μάνεση και την εργοδοσία του το εργοστάσιο στον Βόλο δούλευε κανονικά και όλες οι παραγγελίες του βγαίνανε από εκεί. Το αποτέλεσμα; Οι εργάτες του Ασπρόπυργου να υποφέρουν με το κρύο, την πείνα, την οικονομική ανέχεια για 272 ημέρες και τελικά να ηττηθούν. Αν όμως σε αυτή την προσπάθεια συμμετείχαν ταυτόχρονα και οι χαλυβουργοί του Βόλου τότε θα μπλοκάριζαν εντελώς η Παραγωγή και ο Μάνεσης θα υποχωρούσε σε μια βδομάδα. Έτσι και νίκη θα είχαμε από την πλευρά των εργατών και θα ήταν σαφώς λιγότερο αιματηρή. Εγώ όμως θα το πάω ακόμη παραπέρα και θα πω πως ο καπιταλισμός από την φύση του δημιουργεί έναν υπερπληθυσμό ανέργων σε κάθε κλάδο παραγωγής που τον κρατάει ως εφεδρεία σε περίπτωση που

α) ο κλάδος βρίσκεται σε οικονομική άνθηση, να χει έτοιμο εργατικό δυναμικό

 β) που κάποιος σηκώσει κεφάλι και ζητήσει κάτι παραπάνω από το ξεροκόμματο που του πετάνε

γ) που κάποιος γεράσει ή σακατευτεί στις μηχανές και δεν μπορεί πλέον νέα εργαστεί σε εντατικούς ρυθμούς.

Αυτή λοιπόν η εργασιακή εφεδρεία οφείλει ΚΑΙ ΑΥΤΗ να δρα συντονισμένα και σε συνεννόηση με τους ενεργούς εργάτες και με γνώμονα το ταξικό τους συμφέρον. Όποτε ιστορικά συνέβη αυτό τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά διότι η εργοδοσία γονάτισε ακαριαία ή κατέφευγε στην βία.

  Τρίτο συμπέρασμα, όταν κάνεις πλάτες στην εργοδοσία και βγάζεις στη σέντρα τους συντρόφους σου μόνο σε κακό θα σου βγει. Οι εργάτες του Βόλου όταν έπρεπε από πλευράς τακτικής και από πλευράς ταξικού συμφέροντος να σταθούν αλληλέγγυοι στους χαλυβουργούς του Ασπρόπυργου αυτοί κρατήσανε παθητική στάση και επί της ουσίας έκαναν τις  πλάτες στην εργοδοσία . Όταν λοιπόν ο Μάνεσης ξεμπέρδεψε με την απεργία στον Ασπρόπυργο δεν τους είπε μπράβο, αλλά αντιθέτως επιτέθηκε με την ίδια και ίσως με μεγαλύτερη λύσσα και στα δικά τους εργασιακά δικαιώματα. Αυτό ίσως είναι και το σπουδαιότερο δίδαγμα. Αυτή η πράξη δείχνει πως η πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία  είναι ανειρήνευτη, τόσο από πλευράς κεφαλαίου όσο και από πλευράς εργασίας. Οι εργοδότες φαίνεται να το ξέρουν πολύ καλά αυτό. Ώρα είναι να το μάθουν και οι εργάτες

   Όσο ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής θα υπάρχει, θα υπάρχει μαζί του και η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Και όσο αυτή η εκμετάλλευση εντείνεται τόσο οι εργάτες θα αντιδρούν. Η ουσία είναι πως οι αγώνες που έρχονται πρέπει να είναι ταξικά αλληλέγγυοι  γιατί μόνο έτσι θα είναι νικηφόροι, μόνο έτσι θα αμφισβητηθεί έμπρακτα αυτή η βαρβαρότητα, μόνο έτσι θα μπορούμε να ονειρευόμαστε έναν άλλο κόσμο